Πριν Απ’ τη Σύγκρουση (Prin Ap Th Sygkroush)

ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ:
Κόψε το νήμα, ισορροπώντας πάνω στην ασχήμια
Γδαρμένοι εγκέφαλοι κι αίμα στα χείλια
Κι έμαθα να κοιτάζω την αλήθεια, μεθά στο προσκεφάλι μου η νύχτα
Μαράζωσα στην τελευταία σελίδα

Είδα τόσα που με κάναν να σιωπώ
Είδα το δάκρυ σου να κυλά σαν νερό στις κρύες μου παλάμες
Στις κρίσεις μου πού πας ρε; Θα'θελα να το πάλευα όλο αυτό
Θα'θελα ζωντανό να ξαναδώ

Εκείνο το παιδί που μισώ
Ε, αυτό έχω σκοπό, τον κενό μου εαυτό να πετάξω
Μα οι πτώσεις μας, μας άφησαν στον πάτο
Πατάω στο ναυάγιο και φεύγεις ξανά

Δεν υπάρχω για τίποτα, κρύα πρωινά που σας κοίταζα
Δείλιαζα κι ύστερα άγχος και θλίψη
Σπίτι-κουτί, το μυαλό αποθήκη
Από μνήμες καμένες, ημέρες χαμένες

Χάνω το σκοπό, εικόνες άγριες
Ασπρόμαυρα κεντάω τις παράνοιες
Απ'το μηδέν στο μείον, ένα τίποτα απ'τη γέννα
Γεννιέται και πεθαίνει η αρρώστια από το βλέμμα στο αίμα

Και πίσω να πείσω εμένα πως κάτι αξίζω
Όσο γεμίζουν μαύρες σκέψεις κι ανασφάλειες
Το μυαλό μου υποσυνείδητα γερνά κι εικόνες πλάθει με λάθη
Πόσο πουλάς την αγάπη;

Ας λύσουμε τα πάντα μ'ένα χάπι
Ας σβήσουμε τέλος πάντων μονάχοι
Αρκεί να'σαι καλά, δειλινά που η απάτη
Στα χείλια σου, χίλια προβλήματα άνθιζε

Άρχισε να μιλάς για θάνατο
Όσο θα παρατηρώ κάθε μια κίνηση σου
Θα ευχόμουνα αυτή μας η συζήτηση ποτέ να μην τελειώσει
Ορκίστηκα, ορκίσου

Το τέλος κοντά, η απόσταση μέσα στις κόρες σου μια αγκαλιά
Άλαλος, γκρίζα φωτιά που καίει τα μέσα μου βασανιστικά
-Βασανισμένοι και άδειοι
-Βαλσαμωμένοι και μαύροι

Λάθος απάντηση απ'το ψέμα στην κατάθλιψη
Γνώριμη κατάληξη, μόνιμη διάλυση
Γόνιμη πνοή, πόσα να κρατήσω απ'τη σιωπή;
Τι να κρατήσω απ'τη σιωπή;

ΡΑΜΜΕΝΟΣ ΑΣΣΟΣ

Βάζω φωτιά στα όνειρα μου
Προτού τα κλέψουν θα τα κάνω στάχτη, κανένας να μην τα πάρει από κοντά μου

Αγάπησα ξεχωριστά το κάθε μου λάθος
Όταν κατάλαβα πως τα σωστά τους πνίγαν την καρδιά μου

Κι είπα φτάνει, δεν αντέχω
Έχω κουραστεί να τρέχω, έχω κουραστεί να νιώθω τύψεις που κατάλαβα
Πως είμαι όλα όσα έχω κι ότι άμα τολμήσω και στηριχτώ
Σε κάτι πέρα από τα πόδια μου θα πέσω

Πείσε με πως λέω ψέματα ή μείνε στην απ'έξω, δε χωράς

Ο δρόμος αυτός δε φτιάχτηκε για σένα άμα δεν ξέρεις να τον περπατάς δίχως φώτα και φλας

Είναι σκοτάδι κι αν δε μάθεις το σκοτάδι να εκτιμάς
Το φως δε βλέπεις

"Απέχεις" μου είπανε μα έρχεται η ώρα...
Τα πόδια μου στην ανηφόρα κολλημένα
Τα μυαλά μας ζαλισμένα και τα μάτια μας πρησμένα
Καταβεβλημένοι μα δε φεύγει η σπίθα από το βλέμμα

Προτού γίνει πυρκαγιά για να κάψει ό,τι έχει μείνει
Κι αφού το υποσχέθηκα στον εαυτό μου, είναι χρέος μου να γίνει
Ματωμένη σελήνη σ'απόσταση αναπνοής
Από τη γη πριν απ'την σύγκρουση

Μέχρι να φτάσουμε στη λύτρωση, υπενθύμιση:
Το κάθε τι έχει αξία μόνο αν γίνεται με επίγνωση
Δεν έζησα για να κάνω εντύπωση
Το να'σαι τρελός μες στον κόσμο των κανονικών, σημαίνει εκδίκηση

Διεκδίκηση μέχρι να μπω στο χώμα
Φωτιά από τα στήθια μας μέχρι να μας βουλώσουνε το στόμα
Εκείνοι που κοιτάνε την εικόνα πέφτουν πρόωρα, οι όμορφες ψυχές κρατάν ακόμα

Ζεσταίνουνε τις νύχτες τα παιδιά που μείναν μόνα
Εκείνους που κλειστήκανε στα σπίτια τους
Κι αυτούς που λιώσαν σόλες φορώντας τα ίδια παπούτσια τόσα χρόνια
Αγάπη σ'όσους σφίγγουνε γροθιές μες στο χειμώνα