Postmodernizm

Wszystko wolno! Hulaj dusza!
Do niczego się nie zmuszaj!
Niczym się nie przejmuj za nic!
Nie wyznaczaj sobie granic!
I nie próbuj nic zrozumieć
Nie pochodzi – mieć – od – umieć
Możesz wierzyć, lub nie wierzyć
Nic od tego nie zależy

Nie wyznaczaj sobie zadań –
Kto się nie wspiął – ten nie spada
A kto pragnie być na szczycie –
Będzie spadał całe życie
Nie stać cię na luksus troski
Jesteś wszakże dziełem boskim
No a Boga przecież nie ma
Więc to tyle na ten temat

Wszystkie mody, wszystkie stylе
Równie piękne są – i tyle
(Lub, jak chcеsz, równie szkaradne –
Konsekwencje tego żadne)
Zachwyt tyle wart, co wzgarda
Stryczek tyle, co kokarda
Prawda tyle, co jej brak
Smaku brak – tyle co smak

Bo to o to w końcu chodzi
By niczego nie dowodzić
Nie wykuwać tarcz utopii
I nie kruszyć o nie kopii
Nie planować i nie marzyć
Co się zdarzy – to się zdarzy;
Nie znać dobra ani zła:
To jest gra – i tylko gra!

Ktoś się wzburza, że tak nie jest
Niech się wzburza! – Ty się śmiejesz!
Nie daj wzburzać się ni wzruszać:
Wszystko wolno! Hulaj dusza!

– Oj, nie wolno rzeczy wielu
Kiedy celem jest – brak celu…
(Zwłaszcza, jeśli duszy nie ma –
I to wszystko na ten temat)