Πολιτευτής (Politeftis)

Αυτά τα λόγια με σφίξανε σαν πένσα
Τα είπε χθες το βράδυ μια ψυχή
Κι ένας φαλάκρας, απ’ έξω και από μέσα χαμογελούσε
Ναι, γιατί να σκοτιστεί

Θυμάσαι που βαλάντωνες εκεί στην εξορία
Και διάβαζες και Ρίτσο και αρχαία τραγωδία;
Τώρα κοκορεύεσαι επάνω στον εξώστη
Και μιλάς στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη

Στη φοιτητριούλα που σ’ έχει ερωτευτεί
Θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή
Τζάμπα χαραμίζει θα πάω να της πω
Το νεανικό της και αγνό ενθουσιασμό

Εκείνο που υψώνεται και σε εκμηδενίζει
Είναι της καρδούλας μου το φως που ξεχειλίζει
Και ότι σε γλιτώνει και σου δίνει την αιτία
Είναι που χρειάζεται και η γραφειοκρατία

Ο πρώτος προβοκάτορας απ’ όλους στη ζωή μου
Είναι η αφεντιά σου που αντιγράφει τη φωνή μου
Άλλαξες το σώμα μου με έπιπλα και σκεύη
Σαν τον σοσιαλισμό που σε βολεύει

Χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις
Εκεί που με χειροκροτάς χωρίς να το πιστεύεις
Παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα
Απ’ το πόδι με τραβάς βαθιά μέσα στο χώμα