Πειρατές (Peirates)

[Verse 1: 12os Pithikos]
Καλησπέρα από τη Σαλονίκη λίγο μετά τα μεσάνυχτα
Αλανιάρα η νύφη, κολέγιο του δρόμου, παιδιά που αποφοίτησαν μ' άριστα
Sorry, δε ζούμε στην άγνοια
Εδώ είναι βρόμικα Βαλκάνια
Κατασχέσεις και δάνεια
Μπάτσοι βαράν αϋπνίες και νεύρα στα ωράρια
Θα σέβεσαι τους πακετάδες και τους σερβιτόρους, δεν είναι δούλοι σου
Ξέρω πως είσαι μαλάκας, μου δείξανε ποιοι είναι οι φίλοι σου
Ένα χαμόγελο μας δίνει θάρρος και δύναμη για μια 'βδομάδα
Αυτό θα μείνει για πάντα, από πίσω μου σκάει αρμάδα
Μαύρα για πένθος, κόκκινο για το αίμα
Είμαστε παιδιά ταλαιπωρημένα
Τη φάρα μας την ξεχωρίζουν απ' τη μύτη
Σκάω με ντριλόμπιτα και Καζαντζίδη
Παίζω για τη νίκη, σκοτώνω τη λύπη, το ραπ μου σικάριο
Εδώ ματώνουμε, βλάκα, για ένα καλύτερο αύριο!
Δίκαιη κοινωνία, βρήκα μόνο στα νεκροταφεία
Πλούσιοι και φτωχοί, όλοι καταλήγουμε εκεί
Εύχομαι να μην περάσεις ποτέ, αδερφέ, απ' τον δρόμο που πέρασα
Μου λες πως απότομα γέρασα, σε μια 'βδομάδα δυο φίλους μου έθαψα
Δε θα πέσουμε έτσι, το ξέρεις, εμείς είμαστε δυνατοί
Γι' αυτό το δάκρυ του αλήτη είν' αστέρι, πέφτει σαν προσευχή
Αγάπησε τον εαυτό σου, μη σε νοιάζει τι λένε αυτοί
Μην το βάλεις κάτω ποτέ, ψηλά το κεφάλι μ' ύφος νικητή
Το ραπ μου ομπρέλα, σκάνε κεραυνοί, έξω πάλι βρέχει
Στα ζόρια οι δικοί μου έρχονται μαζί μου, το ξέρουν, η πλάτη μου αντέχει
Δεν κάνω νταλαβέρια, δεν έχω γκάνια, ούτε μαχαιριά
Μα όταν ραπάρω ευφραίνονται, σ' όλη την Ελλάδα μου στήνουνε γλέντια
Πίνουμε τραγουδάμε, τραγουδάμε και πίνουμε
Είμαστε ωραία κι αλανιάρικα παιδιά, μα όταν πρέπει ακραίοι θα γίνουμε
Γράφω, ρε, για την ψυχούλα μου, εκπροσωπώ την κουλτούρα μου
Ένα τραπέζι ποτηριά, αγκαλιές και αδέρφια, στον δρόμο οι στίχοι μου, αυτ' είν' η καψούρα μου
Μόνο τα γαλάζια της ματιά θα ήθελα να 'χω όταν θα ξυπνάω
Μου μάθαν καλά να μισώ, μα έμαθα πιο καλά να αγαπάω
Τώρα 'ξηγημένα, μην έρθεις σε 'μένα με κόμπλεξ και απωθημένα
Γιατί πόρτα μου θα 'ναι κλειστή και τα σκυλιά μου λυμένα

[Chorus: 12os Pithikos]
Θάλασσές μας οι δρόμοι μας, είμαστε πειρατές
Τα πιστεύω κι οι άγραφοι νομοί μας, οι μόνες μας επιλογές
Όλα ή τίποτα, όλα ή τίποτα, πες μου τι θες
Ανεμίζουν περήφανα οι μαύρες σημαίες μας, είμαστε πειρατές

[Chorus: 12os Pithikos]
Θάλασσές μας οι δρόμοι μας, είμαστε πειρατές
Τα πιστεύω κι οι άγραφοι νομοί μας, οι μόνες μας επιλογές
Όλα ή τίποτα, όλα ή τίποτα, πες μου τι θες
Ανεμίζουν περήφανα οι μαύρες σημαίες μας, είμαστε πειρατές

[Verse 2: Εθισμός]
Καλησπέρα μέσ' απ' την Αθηνά, απ' τα μάρμαρα της Ακροπόλεως
Μαζευτήκαμε εδώ στη γιορτή μας, να τιμήσουμε τη μουσική μας
Δε θα πέσουν τα όπλα της τέχνης, για να χαίρεται ο ψεύτης κι ο κλεφτής
Πολεμάνε τον πολιτισμό κι οποίον σκέφτεται έξω από το κουτί που βλέπεις
Κάτω απ' το ηλιοβασίλεμα, σκέφτομαι αν ήρθε η ώρα να αφήσω το city
Και να ζήσω χαρούμενος πλάι στα βουνά, να διαβάζω Οδυσσέα Ελύτη
Το να γίνω τρόχος της αμάξης, τροφή για το σύστημα δε, να μου λείπει
Και μη μου κανείς τον ξύπνιο, γιατί το έξυπνο πουλί πιάνεται από τη μύτη
Δεν κοιτάξαμε πίσω ξανά, τόσα εμπόδια μπροστά, δεν προσκύνησα τίποτα
«Δεν υπάρχουν οι μπάρες που γράφεις» μου λέει, «Φάε τη γλώσσα σου, έχω και καλύτερα»
Τι να κλέψω απ' τα flow σου, bro, δε ληστεύω εκκλησίες, δεν κλέβω περίπτερα
Πριν τους εξαφανίσω ταχύτατα, λίγο πριν μπω και σπάσω τη βαρύτητα
Δεν είμαι λίγο απ' όλα, είμ' εγώ, Εθισμός κλασικός και φιλάω το πόστο μου
Κι από πίσω μου 9 συνοικίες στο κέντρο της πόλης φιλάνε τον κώλο μου
Θα σ' άφηναν ξάπλα για χάρη μου κι εγώ γι' αυτούς θα 'δινα το τομάρι μου
Πήραμε την κουλτούρα στα χεριά μας, Άκη, και το πάμε τραίνο, παλληκάρι μου
Αν γράψω ένα rap για τα μούτρα του Άδωνη θα το ονομάσω «Ο Μπουμπούκος μου»
Κι ετοιμάζω ένα φρέσκο για 'σένα, Μπογδάνε, το γράφω κοιτώντας τον πούτσο μου
Τ' είν' αυτά που συμβαινουνε γύρω μας, κι όλοι κοιμούνται, η αντίδραση πέθανε
Τ' είν' αυτά που μου λες, παραδέξου τι έγινε, οι κότες μάσησαν και τρέχανε
Όταν κάνω και βγαίνω απ' το σπίτι βαράνε drillιες λες και ζω στην Αγγλία
Άσ' τα «Rest in Peace», όταν βγαίνουμε εμείς θα φωνάζεις «κηδεία»
Ο αγαπημένος σου rapper μέσα στην Ελλάδα μαθαίνω ότι είναι κουραμπιές
Κι ο καλύτερος φίλος μου ακόμα στη χρήση, ακόμα βαράει στις ελιές
Όσοι μας μεγάλωσαν στους δρόμους, μας μετέδωσαν ήθος κι άξιες
Δε μάσησαν μπροστά σε διλήμματα, δε μίλησαν σε μπάτσους και τμήματα
Μεταφέρουμε αυτήν την παράδοση, η ιστορία γράφει «Συνεχίζεται...»
Θέλει πράξεις αυτό, μην ελπίζετε
Η ελευθερία δεν έρχεται, χτίζεται