Παντομίμα (Pantomima)

[Verse 1]
Είμαι εγώ και ο εαυτός μου τσακωμένοι στο κρεβάτι
Κλειδώνω μα πηδάς πάλι τον φράχτη
Πας να με προσεγγίσεις
Εξώ απ’ αυτό να με τραβήξεις
Όμως έχω σηκώσει τείχη που δεν μπορείς να μ’ αγγίξεις
Μικρότητες και ας είμαστε μεγάλοι
Δε μ’ ένοιαξε ποτέ το η αγάπη πόσο κάνει
Γι’ αυτό κι όλα τα πούλησα κι ήρθα στεγνός το βράδυ
Δεν είχα συναισθήματα, τώρα τα νιώθω πάλι
Το μέλλον σου να δεις, δυστυχισμένο το έχεις κάνει
Ασφάλισε ανασφάλειες, θεία έρχονται μπράβοι
Πονάμε γιατί σπάμε κάθε μέρα το κεφάλι
Δικές μας οι στιγμές μόνο αν κάποιος άλλος τις πάρει
Είμαι εκ φύσεως, ταξιδιώτης, αναζητώντας τον διάλογο
Να σταματάω παντού και να ρωτάω αν πάω καλά από δω
Μα όλοι να σε στέλνουνε σε Πέτρες Συμπληγάδες
Γιατί άμα γνωρίζεις τον σκοπό σου τότε φοβίζεις χιλιάδες

[Bridge]
Κι είσαι εχθρός αν γι’ αυτό καλό είσαι απόλυτος
Μα αν είσαι διαλλακτικός βγάζεις τον μήνα
Δεν ξέρω ποια είναι η στάση που κρατώ
Δεν ξέρω πια πώς να πονάω και να το δείχνω μέσ’ από την παντομίμα
Κουράστηκα για όλα να ’μαι αυτός μα να ’μαι αυτός που δεν μπορεί
Να μοιραστεί με όλους τη δική του αλήθεια
Είμαι αυτό που νιώθω γιατί νιώθω αυτό που είμαι, πάλι στα ίδια
Θα πνίγομαι χωρίς να σου φωνάζω για βοήθεια

[Hook]
Κάποιοι πονάνε για να νιώθουν οι άλλοι εντάξει
Μα τις περισσότερες φορές η ευαισθησία βρίσκει τρόπο να σε βλάψει
Μου ’πες και από τότε το κρατώ
Είναι κόσμημα η αγάπη, φτιαγμένη από σεβασμό
Κάποιοι πονάνε για να νιώθουν οι άλλοι εντάξει
Μα τις περισσότερες φορές η ευαισθησία βρίσκει τρόπο να σε βλάψει
Μου ’πες και από τότε το κρατώ
Ώρες ατέλειωτες να γράφουμε για αυτά
Ώρες ατέλειωτες να γράφουμε για αυτά
Ώρες ατέλειωτες να γράφουμε για αυτά

[Verse 2]
Και να τις έδιωξες μακριά, γυρνάνε οι μνήμες
Ποτέ μου δεν μπόρεσα να ξεχάσω ό,τι δεν είπες
Ποτέ μου δεν μπόρεσα να εκπλάγω απ’ τη φωτιά στο λιμάνι
Από τα φώτα που γυρνάνε στο σκισμένο ταβάνι
Όλα μου λείπουν σαν να λείπουνε καιρό
Είναι το καθεστώς, συγγνώμη για ό,τι λάθος τρέφω και στο ταΐζω σωστό
Δεν είμαι τίποτα βαθύ
Μα εσύ το κάνεις άπατο
Θέλεις να πνίγεις, το να αναπνέεις είναι αδιάφορο
Γι’ αυτό κι οι κρίσεις πανικού τρυπώνουν απ’ την πόρτα
Τις κρύβω σαν να είμαι ο Τζον Τραβόλτα
Χορεύοντας με λύκους στην προβλήτα
Περιμένοντας το πλοίο προς τα απόντα
Να ζήσω τα καλύτερα μου χρόνια
Ναι, είμαι δύσκολος γι’ αυτούς που δε ζορίζονται
Οι υπόλοιποι με νιώθουν
Στη συχνότητα κουρδίζονται
Φυτά που δε ραντίζονται, ό,τι και να τους κάνεις
Πιστεύω σε ένα κόσμο μορφωμένο
Εκτός θρανίου, μέσω της πάλης

[Bridge]
Είσαι εχθρός αν γι’ αυτό καλό είσαι απόλυτος
Μα αν είσαι διαλλακτικός βγάζεις τον μήνα
Δεν ξέρω ποια είναι η στάση που κρατώ
Δεν ξέρω πια πώς να πονάω και να το δείχνω μέσ’ από την παντομίμα
Κουράστηκα για όλα να ’μαι αυτός μα να ’μαι αυτός που δεν μπορεί
Να μοιραστεί με όλους τη δική του αλήθεια
Είμαι αυτό που νιώθω γιατί νιώθω αυτό που είμαι, πάλι στα ίδια
Θα πνίγομαι χωρίς να σου φωνάζω για βοήθεια

[Hook]
Κάποιοι πονάνε για να νιώθουν οι άλλοι εντάξει
Μα τις περισσότερες φορές η ευαισθησία βρίσκει τρόπο να σε βλάψει
Μου ’πες και από τότε το κρατώ
Είναι κόσμημα η αγάπη, φτιαγμένη από σεβασμό
Κάποιοι πονάνε για να νιώθουν οι άλλοι εντάξει
Μα τις περισσότερες φορές η ευαισθησία βρίσκει τρόπο να σε βλάψει
Μου ’πες και από τότε το κρατώ
Ώρες ατέλειωτες να γράφουμε για αυτά
Ώρες ατέλειωτες να γράφουμε για αυτά
Ώρες ατέλειωτες να γράφουμε για αυτά
Ώρες ατέλειωτες να γράφουμε για αυτά
Ώρες ατέλειωτες να γράφουμε για αυτά

[Outro]
Κάποιοι πονάνε για να νιώθουν οι άλλοι εντάξει
Μα τις περισσότερες φορές η ευαισθησία βρίσκει τρόπο να σε βλάψει
Ώρες ατέλειωτες να γράφουμε για αυτά
Μου ’πες και από τότε το κρατώ
Ώρες ατέλειωτες να γράφουμε για αυτά
Ώρες ατέλειωτες να γράφουμε για αυτά