Π(λ)ηγές (Pliges)

Περπατήσαμε τη γη είκοσι χρόνια και κάπου εν τέλει βγήκαμε
Στο τέλος μου 'λεγες το πόσο κουραστήκαμε
Μα δες μας, ακόμα τρεμοπαίζουν οι φωνές μας
Γίναν δημιουργικές οι μεγάλες καταστροφές μας
Ο δρόμος ήταν ανηφορικός και δύσβατος
Σκάλιζες το σκοτάδι μέρα-νύχτα για να βρεις το φως
Χάριζες τα όμορφά σου πάντα και ήσουν χείμαρρος
Ολιγαρκής ακροβατούσες στην άκρη του νήματος
Θυμάμαι γέμιζες τον χώρο αφορμήσεις, μουσικές, όνειρα και αναμνήσεις
Αυτά που φοβόσουν γίνοταν κάδρα που τρόμαζες να αντικρίσεις
Και χανόσουν ατημέλητος μες στις επαναλήψεις
Μεγάλωνες, γέμιζες γκρι και παρορμήσεις
Έκανες όλες τις νύχτες να μοιάζουν αναμετρήσεις
Πάλευες τις άμυνές σου, ήλπιζες να ξανα ανθήσεις
Βούταγες βαθιά σε 'σένα και έψαχνες τις απαντήσεις
Και όλο αυτό πόσο κρατάει απορούσες
Ατέρμονες περιπλανήσεις για όσα αναπολούσες
Έριχνες ξύλα στη φωτιά για να κρατήσει η ζεστασιά
Μα σ' αγκάλιαζαν τα κλαδιά που αγνοούσες
Δεκαεννιά με θολωμένα μυαλά
Έβαζες βάσεις και τις γκρέμιζες μέσα σε μια γουλιά
Είχες κλειστεί για τα καλά, ραπ και δωμάτια σκοτεινά
Μα η ελπίδα ήταν κρυμμένη σε μέρη πιο φωτεινά
Είκοσι και δεν νιώθει κανείς
Κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους και αδρανής
Ο κόσμος είχε γίνει αφιλόξενος και ο πόνος συγγενής
Έψαχνες κάπου να πιαστείς αλλά ήσουν ανεπαρκής
Εικοσιένα και μου μίλησες για 'σένα
Μου είπες πως είχες να πεις και ότι για αυτό θα έφτυνες αίμα
Πως αν δεν το κάνεις έρχονται στον ύπνο σου ένα-ένα
Πως όταν λείπανε όλοι ήταν εκεί αυτό για 'σένα (και)
Και άρχιζες έγραφες και έσβηνες
Έπιανες το χαρτί και σα σκυλί τα βράδια τις πληγές σου έγλυφες
Ανέσυρες τις πιο τσαλακωμένες μνήμες
Και τις έκανες ακτίνες για τον ήλιο που δεν έβλεπες
Εικοσιδύο, κομμένο κάθε αστείο
Από εδώ και πέρα πέταξες το κάθε προσωπείο
Έβαζες πλάτη και ανέβαινες σκαλί-σκαλί στο κρύο
(Έβαζες πλάτη και ανέβαινες σκαλί-σκαλί στο)
Εικοσιτρία και κολυμπάς στα νερά της
Τώρα κοιτάς τον Χειμώνα και ζεσταίνει η πυρκαγ;a της
Στέγνωσε τις καταιγίδες αυτή η ηλιόλουστη στεριά της
Και βουτάς για να ξεπλύνει το άγχος σου η αγκαλιά της
Εικοσιτέσσερα, φάρμακα και αγωγές, πολλά στραβά
Μα οι άνθρωποι σου δίπλα σ' αναποδιές
Τώρα που δε φοβάσαι τίποτα μπαλώνεις τις ρωγμές
Κοιτάς του χρόνου τις πληγές και ξεδιψάς απ' τις πηγές που σ' είχαν πνίξει
Εικοσιπέντε και έχεις καταλήξει
Και είναι δύσβατο αυτό το ταξίδι μα σου 'χει λείψει
Τώρα που συνεπιβάτη δεν έχεις πλέον τη θλίψη
Ξεκινώ κι όπου μας βγάλει, αρκεί να 'σαι στις αφίξεις
(Ταξίδια γύρω απ' τη σελήνη)