ΟΣΟ ΠΟΤΕ

[Verse 1]
Μια υπέροχη μέρα Δευτέρα βαρυχειμωνιά
Θα 'ναι αυτή που θα βγω έξω ή θα κρεμάσω θηλιά?
Πάνω στα σύννεφα κύματα πίσω από στίγματα κείμενα
Γύρω καχύποπτα είδωλα ακολουθάνε και σκέφτηκα:
Πως να ρίξεις κάποιον που δεν έχει πια να χάσει τίποτα
Το μόνο που κατάφεραν να υποπτευτώ τα ανύποπτα
Θυμάμαι ναι την τύχη μου να μου χτυπάει την πόρτα
Και από τότε η ατυχία μου την κοπανάει επίμονα
Δεν άνοιξα αντίθετα,πείσμωσα και όλο θύμωνα, το τρένο
Της ζωής να ανέβω αργούσε να περίμενα? το 'κοψα με τα πόδια
Άνθρωποι να με δαγκώσουν ήρθαν μα δεν είχαν δόντια
-έχω φλόγα στα πνευμόνια-έχουν σάλια στα σαγόνια-
Μα ο καθένας έναν τρόπο για μια ΄θέση στα βαγόνια
Δεν κοιτάω τα ρολόγια, κάνω ό,τι κάνουν προχωράω
Δεν ξεκίνησα να χώνω ακούς τον ήχο που αναπνέω
Στην χώρα που το μίσος και η βλακεία αγγίζουν ουρανό
Δεν θέλω αφεντικό.δεν δαγκώνω το χέρι που με ταΐζει
Το τρώω αμάσητο!
Αν οι λέξεις είναι σφαίρες τότε κρύβω ένα οπλοστάσιο
Τώρα τόσο όσο ποτέ πιστός σε κάθε μου τετράστιχο

[Verse 2]
Παρίας,στης γης τον κολασμένο κρίση μέσης ηλικίας
Με απρόοπτο εγκεφαλικό επεισόδιο ευφυίας,δόξα τον Θεό είμαι άθεος
Το μόνο πράγμα ορθόδοξο πάνω μου είναι η guard της πυγμαχίας
Κυνήγι της ευτυχίας μόνο με έλλειψη ιστορίας,δέκα λόγοι αποτυχίας
Και ούτε μία δικαιολογία,ποια η ουσία?
Θα πω ό,τι γουστάρω ακραία κατάσταση, άκουσα finish him!
Και είμαι έτοιμος για fatality
Είμαι δαίμονας επί γης ένα γαμημένο cenobite
O Clive Barker στο Hellraiser με έκανε bite
Και προτιμώ να είμαι δυσφήμηση καλύτερα μήνυση
Γροθιά στην κρίση με πίεση εφόσον τέλειωσε η ποίηση
Δεν ψάχνω μύηση ή πρότυπα πίσω από φαντεζί λογότυπα
Δεν έχασα το πνεύμα μου για να αλλάξω ταυτότητα
Δεν είμαι οπισθοδρομικός αν δεν μ' αρέσει η επικαιρότητα
Μ' αρέσει να κινούμαι αντίθετα απ'τα στερεότυπα
Και κοίτα κοίτα δεν μ'αφήνουν κομμάτι απ'την πίτα
Γονάτισαν σαν να προσεύχονται αλλά κάνουν πίπα!
Χτύπα αλύπητα, τα φράγκα για την πρώτη συναυλία τα δανείστηκα
Της δεύτερης τα πήρα και ξεχρέωσα της τρίτης οργανώθηκα
Ποντάρισα και επένδυσα, τα πάντα σε ένα booth,και της τέταρτης
Και πέμπτης δωρεά: στεφάνια για τις κηδείες τους!
Και αλήθεια, δεν πρόκειται για συνήθεια
Όσο χτυπάει αυτό που κρύβω ανάμεσα στα στήθια
Εδώ στα ίδια και στα ίδια απλά γυρνάμε την σελίδα
Κι όσο η τέχνη είναι ψέμα τότε λέμε παραμύθια