Όσο κι αν πεθαίνω (Oso ki an pethaino)

Δεν υπήρχε κάποια νύχτα να ξανατηλεφωνήσεις
Μπορεί ακόμα να γίνω χώμα, μην κλείσεις
Μα πριν η ζάλη κι η αγάπη ζωντανέψουν το άρωμά σου
Θα πάω πάσο και θα ξεχάσω τ’ όνομά σου

Μπορεί να έζησα κοντά σου χωρισμός κι αναχωρήσεις
Νωρίς βραδιάζει και δε με νοιάζει αν γυρίσεις
Και δυο πουκάμισα που βρήκα, σου τα έστειλα πακέτο
Η νύχτα βράζει και η αγάπη βάζει λουκέτο

Όσο κι αν πεθαίνω κλαίω κι αρρωσταίνω
Σ’ άδειο σπίτι μένω μα δε σε περιμένω
Όσο κι αν πεθαίνω κλαίω κι αρρωσταίνω
Ένα ρούχο βάζω, στο σπίτι αυτό δε μένω
Για σένα κι αν πεθαίνω δε σε περιμένω

Δεν είναι ανάγκη να γυρίσεις, τα κλειδιά να φέρεις πίσω
Αφού το ξέρεις πως αν σε δω θα λυγίσω
Για παρελθόν μην αναφέρεις, το παλεύω να νικήσω
Γιατί κοντεύω στη μοναξιά να συνηθίσω

Όσο κι αν πεθαίνω κλαίω κι αρρωσταίνω
Σ’ άδειο σπίτι μένω μα δε σε περιμένω
Όσο κι αν πεθαίνω κλαίω κι αρρωσταίνω
Ένα ρούχο βάζω, στο σπίτι αυτό δε μένω
Για σένα κι αν πεθαίνω δε σε περιμένω

Όσο κι αν πεθαίνω κλαίω κι αρρωσταίνω
Σ’ άδειο σπίτι μένω μα δε σε περιμένω
Όσο κι αν πεθαίνω κλαίω κι αρρωσταίνω
Ένα ρούχο βάζω, στο σπίτι αυτό δε μένω
Για σένα κι αν πεθαίνω δε σε περιμένω