Opowiadanie o duchach

Uciekamy przed duchami
A to człowiek bardziej rani
Ludzkie lodowate serca
Nie znają już nawet granic
Moja mapa wspomnień płonie
Codzień czekam na koniec
Kiedy księżyc słońce zgasi
Duchy bedą dzieci straszyć

Na ciemnym strychu pełno
Potworów które cierpią
Potrzebują akceptacji
Straszą bo są inni lekko
Dzieci sie boją duchów
A ja sie boje ludzi
Mają straszniejsze serca
Dlatego sie patrzę z góry

Śnieg opadł już we mgle
Potwory chcą wyjść na miasto
Może uda mi się zbiec
Nie czuję sie dobrze wokół tych ludzi
Potwory chociaż rozumieją mnie
[rozumieją mnie]
Chciałbym zniknąć z tego świata w jeden dzień
[niech zapomną o mnie, i tak traktują mnie jak cień]

Uciekamy przed duchami
A to człowiek bardziej rani
Ludzkie lodowate serca
Nie znają już nawet granic
Moja mapa wspomnień płonie
Codzień czekam na koniec
Kiedy księżyc słońce zgasi
Duchy bedą dzieci straszyć

Powiedz mi czy to ja
Jestem zły
Myśle że jestem najgorszy z nich
Jak byłem mały bałem się w nocy wyjść
Bo duchy nawiedzały me sny...

I zaraz kolejna jesień
A ja tyle piosenek napisałem dla ciebie
Teraz jestem sam
Czy pamietasz liście
Byłem najgorszym typem
Którego mogłaś wybrać spośród zbioru gwiazd
Te duchy były niczym w porównaniu do strachu
Przed śmiercią która w sercu mi gra
[myślałem że to ja zniszczyłem ciebie a to ja jestem wrakiem]
Lepiej będzie jak zostanę sam...