Omidam Ra

[ورس یک]
وقتش رسیده ببینی با کی‌ طرفی
یه سرکشِ یاغیِ ایده‌آلیست
متولد قلب پایتخت
۰۲۱
لای دست و پای فقر
بچگی نکرد و شد مَرد راه سخت
الواتی طی
سوالا رسیدن
قول دادم به خودم که همه دوره‌ها رو میرم
هم کَف‌خوابی کردم، هم اون بالاها رو دیدم
فهمیدم پا نشم، نه به دار و نه به بار ته‌ش
اَ کفِ کف ساختم با قدرت راهشو
هم خاک شدم، هم خوردم‌ خاکشو
حتی بازیو باختم بُردم حالشو
با اینکه کُشتی‌گیر با باخت بَده رابطه‌ش
تَرک کردم که هدفا‌ عملی شن
الآن سلامت، هارترم اَ همیشه‌ام
نفس آخر کدومه، من هستم ابدیشم
بالاخره انسان میام بیرون از این در باغ وحشی

[کورس]
امیدم را
خُرد کردن تو سرم ولی با تیکه‌ خُرده‌‌هاش زخمی شدن
امیدم را
نیش زدن، کشتن، تا اونقدر مار خوردم که افعی شدم
امیدم را
بستم به خودت، کارِ من نبود ناخدایِ کِشتی شدن
امیدم‌ را
ناامید نکن، بهترینو می‌خوام بذار کنار مَشتی‌شو‌ پَ

[ورس دو]
تو‌ که شاهدی تا کجاها بگایی کشیدم
تا تَه جیبا دَه پونزده‌‌تا هزاری بچینم
سر خونواده سلامت که حلال‌وار
بهم یاد ندادن‌ پا کاسه‌یِ گدایی بشینم
حتی تِراکتم دادم، خب چیه مگه؟
هنوز جواب من به نون دزدیه نهه
حلال به مو رسید ولی هیچ‌وقت پاره نشد
ببین سقفِ آرزوهای من عمق دید منه
گفتم اراده کن، هوسو اداره کن، هدفو اضافه کن
دل خطر، خشاب پُر، نترس از هر صدای بمب
هرچی بکاری سزای تو
فقط به تو آینه‌ها گلایه کن
صد جا خالیه و یه جایی پُر
کلاتو قاضی کن میگی الهی شکر
شکر که مشکلات گُندن؟ چون کوچیکتن
آدما خودشون روزی بگیرن
منتظر نباش بهت روزی بدن
میگی تنهام؟ دِ نه دِ، کل کائنات یه جا تو تیمتن
امید ساختنیه رفیق! فرصتا همه تو جیبتن

[کورس]
امیدم را
خُرد کردن تو سرم ولی با تیکه‌ خُرده‌‌هاش زخمی شدن
امیدم را
نیش زدن، کشتن، تا اونقدر مار خوردم که افعی شدم
امیدم را
بستم به خودت، کارِ من نبود ناخدایِ کِشتی شدن
امیدم‌ را
ناامید نکن، بهترینو می‌خوام بذار کنار مَشتی‌شو‌ پَ

[هوک]
امیدم را مگیر از من
خدایا، خدایا، خدایا
دل تنگ مرا مشکن
خدایا، خدایا، خدایا