Omid Hast

[کورس]

میگذرن این روزا ، تموم میشن میرن

میخندیم بازم ، امید هست

[ورس یک]

خسته از خبرای بد

ترس از صدایِ نفسای هم

حبس شدیم توو اتاقامون همه

ولی تهش میشکَنیم این قفسایِ سردو

دلم تنگ شده دستاتو بگیرم

بغلت کنم همه حرفاتو بگی بعد

بدونِ ترس این ویروسِ لعنتی

قدم بزنیم با هم همه جای این شهر

دلم تنگ شده واسه دوستامون

همونا که بودیم هر روز با هم

همونا که از هم خسته میشدیم

فکر میکردیم کارامون منظور دارن

ولی تو همین ویروسِ لعنتی

کاری کردی که من مغزمو بشورم

کاری کردی این چیزایِ کوچیک

بشن همون چیزا که من قدرشو بدونم

[کورس]

میگذرن این روزا ، تموم میشن میرن

میخندیم بازم ، امید هست

[ورس دو]

کاشکی جای سال نو شه حالِ ما

فکرم درگیره چکا و غُصه های باز

شبا تا میتونم پِلک رو هم بذارم

میپَرم یهویی با سرفه های مامان

همش واسه دستش دلم لَک میزد

اگه بوسش نمیکردم به من شک میکرد

کاشکی میشد بازم اون روزا برگرده

با دستِ نشُسته ناخنک میزدم

ما تشنه نشدیم تا توو دریا وِل بودیم

دوستامون کنارمون الآن هی دوریم

همش توو برنامه بودیم

بگو از فردا چجوری

ولی میجنگیم تا امیدمون هست

میزنیم بیست تا به کووید 19 (COVID-19)

فقط یه نفر میبازه این وسط

اون که بریده زودتر

[کورس]

میگذرن این روزا ، تموم میشن میرن

میخندیم بازم ، امید هست