Οι Μοιραίοι (I Mirei)

Μες στην υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισιές
Απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα, όλοι παρέα πίναμε ψές
Εψές σαν όλα τα βραδά--κια, να πάνε κάτω τα φαρμάκια

Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο και κάπου εφτούσε καταγής
Ω, πόσο βάσανο μεγάλο, το βάσανο είναι της ζωής
Όσο κι ο νους κι αν τυραννιέται, άσπρην ημέρα δε θυμιέται

Ήλιε και θάλασσα γαλάζια και βάθος τ’ άσωτου ουρανού
Ω, της αυγής κροκάτη γάζα, γαρύφαλλα του δειλινού
Λάμπετε, σβήνετε μακριά μας, χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας