Nyxtoperpatisa (Νυχτοπερπάτησα)

[Verse 1 Άτοπος]
Νυχτοπερπάτησα στα spots
Που ξεκίνησα με το sport σποροι[?]
Η διαδρομή από το κουζινομάχαιρο στο πιστόλι
Ένας θάνατος νωρίς και ένα love story τοξικό μετά
Πόσα να αντέξει το μυαλό ενός πιτσιρικά
Ξυράφι στις φλέβες και στα μαλλιά
Εγκλεισμοί και ψυχοφάρμακα
Γκρι, μαύρα, λίγο μπλε κελιά και κάτασπρα
Εδώ δεν έχω σπάσει ούτε για αστείο
Συγχώρεσα, εκδικήθηκα και τήρησα το αντίο
Σε ό,τι μου λαχε και χώθηκα με τα μπούνια
Δεν γύρισα την πλάτη
Έφευγα τελευταίος από το πάρτυ
Δεν έχω καμία οφθαλμαπάτη
Ξέρω τι είμαι και δεν είμαι
Εγώ δεν αρχίζω πάντα τελειώνω κάτι, εεε..
Εδώ πολλοί χάσαν την πάρτη τους
Στ'ατέλειωτο κυνήγι με τον δράκο στο παλάτι του ο καθένας
Τώρα ο Ίκαρος περιμένει να δύσει
Και πετάει στο τελείωμα της μέρας
Παίζουν πατέντες για τα πάντα
Που να δεις τι έχω φτιάξει από κομμάτια
Αντεπίθεση και κάβλα
Ξύπνα αδερφέ τα καταφέραμε
Κάποιοι μας ακούνε τόσα χρόνια και δεν τους απογοητεύουμε
Δεν είμαι αυτός που έβγαλε πέντεξι tracks και την έκανε
Δεν είμαι αυτός, τελεία (τελεία..)

Νυχτοπερπάτησα στα μέρη που μεγάλωσα
Και έβαλα σε ένα τσιγάρο όλα τα αντίο
Όλα τα χρόνια που αγάπησα και μίσησα
Νυχτοπερπάτησα περπάτησα δεν μίλησα
Έφτασα στο κουδούνι σου δεν χτύπησα
Και έτσι όπως έστριβα το τσιγάρο
Περίσσεψα με έκοψα και με πέταξα
Νυχτοπερπάτησα στα μέρη που όλα γίνανε
Γράμματα και ολογράμματα ατημέλητα
Μια βαρκάδα στον Αχέροντα

[Verse 2 Devs]
Νυχτοπερπάτησα σε μέρος σκοτεινό
Που οι άνθρωποι μοιάζουν με τέρατα
Μην πιστεύεις λόγια τους εμποδίζουνε ψέματα
Πασχίζεις να ανθίσεις κάτι σε τρώνε τα έντομα
Αργότερα σαπίζεις

Είναι το downfall
Χρόνια τώρα ζούμε ένα παιχνίδι που
Πρωταγωνιστές είναι παιδόφιλοι και μπάτσοι
Η φάση μου είναι ίδια εδώ η φάση δεν αλλάζει
Ακόμα περιμένω τον παλιό μου σκύλο να 'ρθει
Ο χτύπος της καρδιάς μου δίνει σήματα στον χάρτη μα
Αλλοιώνεται η μορφή του μοιάζει σαν να μην υπάρχει πια

Με πλάσανε σαν άνθρωπο και νοιώθω σαν μηχάνημα
Άλλα συναισθήματα πλαστικά και άλλα γυάλινα
Πρόσεχε μην σπάσουν γιατί κόβουν τα κομμάτια αυτά
Ο χρόνος σαν γιατρός κάνει δουλειές και κάνει ράμματα
Να μην φαίνονται τραύματα
Παλάτια είναι τα σώματα
Με σχέδια και μάρμαρα
Πνιγήκαμε και μεις στην απληστία
Τώρα πέφτουμε παράλληλα
Ο αρχιτέκτονας παράτησε τον κόσμο
Βρήκε κόσμο στα ουράνια
Τώρα δίχως προορισμό πετάμε στο διάστημα
Πολλές φορές προσπάθησα να μετρήσω τα άστρα
Μα είναι άπειρα τα μάτια του κενού γεμίσαν όλα τα τετράδια
Και ακόμα τα γεμίζουν
Ακόμα αυτές οι βροχερές δευτέρες σε θυμίζουν
Και δεν δίνω σημασία όσο μπορώ
Δεν θα με ρίξουν
Στην υγεία αυτών που βρίσκονται
Παρών και στο καλό να πάνε όσοι δεν θα γυρίσουνε
Νυχτοπερπάτησα στα μέρη όπου οι άνθρωποι αντί να ανθήσουν σαπίζουνε
Ήμασταν τόσοι τότε, τώρα πόσοι μείναμε;
Ήμασταν τόσοι τότε, κάποτε τους είχαμε
Ήμασταν τόσοι τότε, τώρα πόσοι μείναμε;