November 4

{متن آهنگ «۴ نوامبر» از دلو}

[مقدمه]
یک، دو، سه، چهار، پنج‌
یکی هم اینجا
شیش‌تا ریش سفید داری
بابای من پیر نمیشه

[قسمت اول]
بابام یه نجّار بود
می‌خورد چوبِ سادگیشو
برام مث یه قهرمان بود
حالم بدونِ اون رو به راه نمی‌شد
اولین فَنِ کارام بود با اینکه
اشتباه می‌گرفت هیچ‌کس و با پیشرو
تازه فهمیده بودم که آدم
پیدا می‌کنه تو خونه دوستِ واقعیشو
بودنش برام سوخت بود
نبودنش برام سوخت بود
ترکیب لبخند و چشمکش
هر دفعه باعث میشد بشم آروم زود
می‌گفت بهم اینو یادت نره
نهایتا تا ظهر باشه سایه‌ام بالایِ سرت
می‌گفت، قرار نیست همیشه تاسِت بشینه
یاد بگیر خوب بازی کنی با تاسایِ بَدت
یارِ غارِ هم بودیم، رفیقایِ همدیگه
بهش می‌گفتم یه روزی نری یه قاره دیگه
دستشو می‌ذاشت سمت چپِ قفسه‌ی سینه‌ام
یادم می‌نداخت بابا از اینجا هیچ‌جا نمیره
از بیمارستان زنگ زدن این‌بار
بابا رو پیدا کرده بودن روی زمین بی‌حال
بهمون گفتن سکته مغزی کرده بیمار
از اون شب یه روزم خوشحال نشدم بیدار

[همخوان]
از خاطره‌ها دارم در میرم
نیستی بدون تو دارم مرد میشم
آدم تا از دست نده قدر نمی‌دونه
کاشکی بازم حرف می‌زد
باهام زمان برمی‌گشت
برمی‌گشت، زمان برمی‌گشت
برمی‌گشت، زمان برمی‌گشت
برمی‌گشت، زمان برمی‌گشت
کاشکی بازم حرف میزد
باهام زمان برمی‌گشت

[قسمت دوم]
فکر می‌کردم تَهِشه
ولی بابا جنگیدن مث خون تو رگشه
سمت راست بدنش دچار فلجی شد
به هوش که میومَد
می‌گفتم دیگه همه چی چَپِته
پسرت پیش‌مرگته
اگه گرمته ICU تا صبح فوتِت می‌کنم تو
کاشکی برا من هرچی بی‌جونی تویِ تنته
تو که همیشه گفتی خونواده‌ات نفسته
پس این ماسکِ اکسیژن چیه رویِ دهنته؟
دکتر بابا رو چِک کرد
گفت صورتش کج شده به خاطر سکته‌اش
گفتم نخیر، صورت بابام کج نیست
عادتشه؛ داره می‌زنه بهم چشمک
بابا پلک زد، یه لحظه چشاشو بعد بست
دکتر گفت دست و پاشم که شده بد لمس
گفتم نه، دست راستِ بابام لمس نیست
فقط تصمیم گرفته که بشه چپ دست
زدم بیرون؛ اومد پیشم جَزمین
فهمید حالم بده، خودشو رسوند تو چند مین
گفت همه چی درست میشه، انقد نباش بدبین
یه کار نکن جمله انگیزشی بهت بدم تحویل
بعدم خندیدیم، بریم خونه که دیروقته باز
گفتم عذاب وجدان بابا میدتم به فاک
گفت هرچی تو بگی؛ من که تا تهش باهاتم
اون شب تو بغلش خوابم بُرد روی نیمکتِ پارک

[همخوان]
از خاطره‌ها دارم در میرم
نیستی بدون تو دارم مرد میشم
آدم تا از دست نده قدر نمی‌دونه
کاشکی بازم حرف می‌زد
باهام زمان برمی‌گشت
برمی‌گشت، زمان برمی‌گشت
برمی‌گشت، زمان برمی‌گشت
برمی‌گشت، زمان برمی‌گشت
کاشکی بازم حرف میزد
باهام زمان برمی‌گشت

[قسمت سوم]
بابا پشتم خالیه
گریه‌های مستیم برات، تو اوج هوشیاریه
بازیِ خدا رو نگاه، کُمِدی الهیه
گمونم برا همین اسمِ دیگه‌ش دارِ فانیه
جای پاهات مسیرِ ادامه‌داریه
پسرت راه‌هایِ نرفتتم راه میره
دست راستتو هنوز داریا
همه می‌دونن دَلو پسرِ حسین آقاشاهیه

[پایانی]
یک، دو، سه، چهار
پنج، شیش، هفت، هشت
نه، ده، یازده، دوازده