Norwiegan Rune Poem

Fé vældr frænda róge;
føðesk ulfr í skóge.
Úr er af illu jarne;
opt løypr ræinn á hjarne.
Þurs vældr kvinna kvillu;
kátr værðr fár af illu.
Óss er flæstra færða
fo,r; en skalpr er sværða.
Ræið kveða rossom væsta;
Reginn sló sværðet bæzta.
Kaun er barna bo,lvan;
bo,l gørver nán fo,lvan.
Hagall er kaldastr korna;
Kristr skóp hæimenn forna.
Nauðr gerer næppa koste;
nøktan kælr í froste.
Ís ko,llum brú bræiða;
blindan þarf at læiða.
Ár er gumna góðe;
get ek at o,rr var Fróðe.
Sól er landa ljóme;
lúti ek helgum dóme.
Týr er æinendr ása;
opt værðr smiðr blása.
Bjarkan er laufgrønstr líma;
Loki bar flærða tíma.
Maðr er moldar auki;
mikil er græip á hauki.
Lo,gr er, fællr ór fjalle
foss; en gull ero nosser.
Ýr er vetrgrønstr viða;
vænt er, er brennr, at sviða.