Niloofar O Mordab

: فرزان
توی این غروب دلگیر
همزبون آدم ها سکوته رفیق
وقتی به مشام بوی گلوله رسید
همه تحت سلطه ی جنون علمیم
جهل صاف کرده پا تو کفش حقیقت
همه راه میریم با یه پاپوش به کفی وصل
عجل گرفت شهر کابوس بشه عجیب تر
انگار هزارساله خواب خوبی ندیدم!
گورکنی که واسه مزد تابوت ها رو پر کرد
تو دست جلادها ساطورها درشتن
خدایی که قهر کرد با بندش واسه ی گاز به سیب
کل جهان گیر کردن توی ایست بازرسی

: همخوان
توی این برهوت ندیدم یه نور
دریغ از یه قطره آب کویرم چجور
نیلوفر تو مرداب کمین کرده بود
رشد میکرد لا گل و لای طبیعتش بود

: میلاد هانیبال
صبور، هوشیار
مث خورشید
سگدو زدم واسه زندگی
بدرک اگه مردم
خودمو زنده کردم از نور دلم
قلاب میندازم واسه گرفتن ماه
تو باتلاقی، از رود بودن تقلیدشو بلدی
نمیتونی حتی رد پای منه یکدنده رو ببینی
به لجنزار میخندی؟
مطمئنی خودت لجن نیستی؟
مطمئنی میدونی چندچندی باهاش؟
فایده‌ت چیه؟ نکنه فکر کردی خصوصیتت
نیلوفر بودنه که گند نزنی؟
(اونا میگن) انتخاب اشتباه تورو بگا میده
غیر از خودت کی‌ میتونه نجات بده
وقتی اشتباه درمون درده، از اشتباهات چشم نپوش
بنظرت هرکسی که عادت به پرخاش و حمله داره لات و لوته؟
آماده‌ی شعله‌ور شدنی؟
صدای پایینتو نمیشنویم
ثابت کن دست و پا بسته‌ی زنجیر ماتریکس نیستی
کل دنیا پاکی بارون رو حاشا کنن بی ثمره
این منِ منه که با من قهر نمیکنه داشی
تو شهری که لباسا پشتشتون آغشته به خونِ
عاقل کسیه که از اون شهر فرار کنه داشی

: همخوان
توی این برهوت ندیدم یه نور
دریغ از یه قطره آب کویرم چجور
نیلوفر تو مرداب کمین کرده بود
رشد میکرد لا گل و لای طبیعتش بود