Neyse

[Verse 1: Kodes Kahra]
Beni bir sayfa kadar yaz
Bu güneş az gelirse bur'dayım
O eski biblolar kırıldılar yavaşça ellerimde
Seni şu gözlerimde büyüttüm
Ve giderken yıkıldı taş yürek, merhaba kuraklık
Bir yağmur, evet bir yağmur olsa gelirdi en güzel gün
Ve dün kadar umutla dolu bir gün değil bugün bırak
Yoluna koydum işte hayatı
Bu karanlık yaşarken içimi titretir, benimle eklen
Papatya fallarında ölüm için bir dilek tut ve yanıma gel
Aşk kıpkırmızı ve çözümsüz bir problem
Yine kağıt kalemle aynı duman perdelerdeyiz
Yaraydı giz, geçen bir güz baharla küsmüşüz biz
Şimdi beni bıraktığım kadar rahat başım
Yolun başında geriye döndü yekti sırdaşım
Ben aynı koyda 21 yıl eridim anlamazdı kimse
Kanlanan şu göz altlarımda her şey
Neyse

[Nakarat]
Semadan inen bir yağmur gibiydi varlığın
Hayat bir kırık çiçek ben altında kaldım
Baktığında kaç yol var sonuna vardığın?
Ateşcesine yaktı beni su gibi saf sandığım

[Verse 2: Sorgu]
Sorma nasıl geçti bahar
Bu yaz gözlerimden akar özlemim
Ufukta gözlerin
Uzaktan izler özlerim
Resimlerinle ruhu beslerim
Ben hislerim kadar büyüklük gösterirsem orada ölmek isterim
Bir müsvedde kağıdı gibi duyarsızca kullanıldık
Hazırlıksız elvedalar o yüzden hep zorlanırdık
Aklı karışlarca havada iki bedende korlanırdık
Yere dökülen küllerimize alıştıkça yıllanırdık
Olmadı, şarap tadında geleceğimiz olmadı
Güller açtı bahçelerde goncalarına doymadım
Maziye daldım her neyse ki pişmanlık duymadım
Zaten hiç yeşermemiştim o yüzden hiç solmadım
İskandil ellerinde tutar umut ve hayalleri
Kömürden bir şehirde sen dalgakıran sahilleri
Her an yaklaşır gök ona o görememekte mavileri
Belirdikçe şu dünyanın can yakan sahileri

[Nakarat]
Semadan inen bir yağmur gibiydi varlığın
Hayat bir kırık çiçek ben altında kaldım
Baktığında kaç yol var sonuna vardığın?
Ateşçesine yaktı beni su gibi saf sandığım