NAADIDEH

[ورس]
بیهوشم از درد میجوشه تو خونم میل به بودن
سلولم، سرد، تنمو با سرما سوزوندن
تاریکی کورم کرد اما تنهایی صبورم کرد
هم گَس هم شور هم تلخن حرفام تا تو غیب بمونم
من ساکن شهر صدام بی سهمم از اسم و صورت
می تابه از پنجره ماه روی جای شلاق رو شونَم
حتی اگه یک روزی بخوام که بیرون باشم نمیتونم
فرو رفتم و زمزمه هام همه فقط شدن اسباب کدورت
منم لذت بردم از این
رفتم روی اعصاب حکومت
قاضی و مردم تو کمین، قانون شده ابزار خشونت
از نیمه تاریک زمین میزنه بیرون چرک و عفونت
نادیده رو نادیده می گیرن
تا وقتی که می کنه تو ذهن سکونت
ولی حسم بهم میگه نادیده بمون
بذار فکر کنن موندی تو حاشیه به زور
این اتاقا دورت پر حذف شده هان
حتی زنده موندنت هم کافیه بدون
اگه کسی اینورا ندیدنت
به این معنی نیست که مرده حقیقتت
به این معنی نیست کسی نمی گزه ککش
بعضی وقتا تنفست هم مقاومته
زنده بمونی بسه
به روزی باز میشه میله ها
شاخک و بال می زنه بیرون از پیله ها
هر چند که دست نیافتیه رویا
اما حرکت جهت می خواد و ایده آل
ولی کم کم عوض میشه مسیر راهت
می زنی پرسه تو شب رها به زیر ماه
بدون شک تهش لگد می کنی زیر پات
اونا که شکنجت کردن بی دفاع

[هوک]
نفس بکش
پاشو برگرد درد بودنو دوباره حس کن
پاشو نفس بکش
پاشو قد خم نکن همه لحظه ها رو بشمر
پاشو نفس بکش
حتی اگه مجبوری به انتقام
فکر کن، اگه نمی تونی بگذری
ولش کن فقط تو می تونی بشکنی طلسمو
پس پاشو نفس بکش
پاشو برگرد درد بودنو دوباره حس کن
پاشو نفس بکش
پاشو قد خم نکن همه لحظه ها رو بشمر
پاشو نفس بکش
حتی اگه مجبوری به انتقام فکر کن
اگه نمی تونی بگذری
ولش کن فقط تو می تونی بشکنی طلسمو
پاشو نفس بکش