Μούσα (Mousa)

‘’Ένα φαντασμαγορικό μελόδραμα κατάντησα
Κατάλαβα πως το πεπρωμένο κάθε ύπαρξης είναι η ευτυχία
Η δράση δεν είναι ζωή
Είναι τρόπος να ξοδεύεις ενεργεία
Μια υπερδιέγερση
Η ηθική είναι ο εκφυλισμός του εγκεφάλου’’

Μαγευτική μου μούσα
Τη πόρτα σου και σου τη χτυπώ και σου ζητώ
Μαζί μία νύχτα να με πάρεις
Να γλυτώσει αυτή η πόλη από τα αρρωστημένα δίστιχα
Που με το σήμα ανάμεσα απ’ το χέρι μου χαράζεις
Ντύσου ξεντύσου και με αίμα από τις φλέβες μου ξεπλύσου
Ευχήσου, να μη δει κανείς το κορμί σου
Να μη δει άλλος τα μάτια σου πως κοιτάν τα δικά μου
Να μη δει κανείς τον μπάσταρδο εαυτό σου στα γραπτά μου
Σε θυμάμαι να μου λες
Δεν σου φτάνει το σχοινί, τι θες και μπλέκεις με στιχάκια
Θα καούμε ζωντανοί
Μα εγώ εκεί να σκαλίζω απεγνωσμένα ιστορίες
Και κατάματα να τα σκίζω χίλιες δύο μου φοβίες
Δεν πειράζει
Εγώ κάνω υπομονή σε περιμένω, έτσι έλεγες
Κι εγώ σαν στήριγμα επάνω σου καινούργιους κόσμους έχτιζα
Μα έφυγες, και μου πες μόνος ακροβάτη ήθελες και μπλέχτηκες

‘’καμιά από τις σοφιστείες της τρέλας
Της τρέλας που κουβαλάμε δεν έχω λησμονήσει
Μπορώ να τις επαναλάβω όλες
Κατέχω τον μηχανισμό, ναι’’

Ονειρεμένη μου θεά, της ψυχής μου ακροβάτησα
Πως μ’ άφησες να πέσω εκεί που ποτέ δεν άνηκα
Πως μ’ άφησες να δω όλες της φοβίες μου κατάματα
Να σκαλίζω ιστορίες σε τοίχους και σε τετράδια
Μ’ έχεις κάνει να φοβάμαι ν’ αγαπήσω
Να σκοτώνω ό,τι όμορφο κοντά μου έχει καθίσει
Με κρατάνε οι σκιές σου δεν μπορώ πια να μιλήσω
Βλέπω μόνο άνθρωπο, έχασα την θεϊκή μου φύση
Κι έτσι περνάνε μέρες, νύχτες και χειμώνες
Οι αναμνήσεις με χτυπάνε όπως όταν βάζεις [?] πάντα
Ό,τι ήθελες το ‘χες, ρώτα λίγο και για μας
Πως μας χτύπησε ο αγέρας, πως μας έφαγε ο ντουνιάς
Μούσα θεά μου υποσχέσου πως
Ποτέ δεν θα με ρίξεις στους ανθρώπους γιατί η φλόγα θα χαθεί
Υποσχέσου πως θα γεμίσεις μ’ αγάπη την ψυχή μου
Και ποτέ δεν θα μου κόψεις το σχοινί

‘’αρκετοί καταραμένοι ήμασταν εδώ κάτω
Ο ένας συχαίνεται τον άλλο
Ωστόσο παραμένουμε ευγενικοί’’

Έι μούσα
Εγώ σταμάτησα να γράφω
Με κουράσαν οι ανθρώποι και με φτάσανε στο πάτωμα
Δεν έπεσα ακόμα απ’ το σχοινί που μου χαρίσαν
Κι όλα από δω πάνω τα βλέπω
Πες μου γιατί αργείς
Να μου φέρουν τη στολή μου να φορέσω να χωρέσω κι εγώ
Στη δικιά τους φυλακή
Να με κάνουνε να νιώσω ένα μηδέν, να μην αντέξω
Μα εγώ κράταγα τα πάντα στην καρδιά μου απ’ την αρχή
Έι μούσα
Ακροβάτη με ονόμασες και μου πες, βάτη περίφανη θέλω να με κάνεις
Να τους μάθεις ν’ αγαπάνε αλλά εμένα δεν μου έμαθες
Πως στο τέλος ό,τι δίνεις το χάνεις
Και κάπως έτσι αγαπητή μου μούσα σ’ αποχαιρετάω
Και κρατάω το ιερό φυλαχτό που με σημάδεψε
Να θυμάσαι το παιδί που χωρίς τίποτα στα λόγια σου συμβάδισε
Και σε αγάπησε
Να θυμάσαι το παιδί που χωρίς τίποτα στα λόγια σου συμβάδισε
Και σε αγάπησε
Έι μούσα
Να θυμάσαι το παιδί που χωρίς τίποτα στα λόγια σου συμβάδισε

‘’η ευτυχία ήταν το πεπρωμένο μου
Άλλα η ζωή μου θα είναι πάντα πολύ μεγάλη
Για να μπορεί να αφιερωθεί στην ομορφιά και τη δύναμη’’