Monolith

[Chorus]
Το σχέδιο είναι πανέτοιμο, απ' αυτό το μπουρδέλο θα φύγω (Μια σελίδα, μια αχτίδα, ένα βήμα, ένα στίχο)
Τον χρόνο πρέπει να γυρίσω πίσω και θα το πετύχω (Μια σελίδα, μια αχτίδα, ένα βήμα, ένα στίχο)
Θέλω να σου μιλήσω, να σ' αγγίξω, να σε δω για λίγο (Μια σελίδα, μια αχτίδα, ένα βήμα, ένα στίχο)
Γράφω για 'σένα κάθε μέρα στου κελιού τον τοίχο (Μια σελίδα, μια αχτίδα, ένα βήμα, ένα στίχο)

[Verse 1]
Όσα τα χρόνια και τα τετραγωνικά: 23
Στο πάτωμα αποτσίγαρα, βιβλία
Απόγνωση, απομόνωση, απόλυτη ησυχία
Ιδανικό για την ιδιοφυΐα
Το σχέδιο είναι πανέτοιμο, εκκρεμεί η εκτέλεσή του
Μα πειθαρχώ, με συγκρατώ, δε πρέπει να βιαστώ
Καθετί έχει τη στιγμή του
Την άκρη ακολούθησα του μίτου
Μου μίλησε το σύμπαν και μου 'πε τη συνταγή του
Κι είναι κάτι τελευταία που 'χω δει
Και το βλέμμα μου όπου και να στρέψω, πάντα είν' εκεί
Κάθε πίνακα, βιβλίο, ταινία, στίχο, μουσική
Κάποιος, κάτι, κάπου θέλει να μου πει (Είσ' εσύ, Lucy;)
Ευθυγραμμίζοντ' οι πλανήτες σε λίγο και φεύγω
Κατέβηκ' από τα βουνά, φλογισμένος χορεύω
Μ' αγαπά, δε μ' αγαπά, όπου να 'ναι μαθαίνω
Όταν το τελευταίο πέταλο πέσει πεθαίνω (Dance, drop, die)

[Chorus]
Το σχέδιο είναι πανέτοιμο, απ' αυτό το μπουρδέλο θα φύγω (Μια σελίδα, μια αχτίδα, ένα βήμα, ένα στίχο)
Τον χρόνο πρέπει να γυρίσω πίσω και θα το πετύχω (Μια σελίδα, μια αχτίδα, ένα βήμα, ένα στίχο)
Θέλω να σου μιλήσω, να σ' αγγίξω, να σε δω για λίγο (Μια σελίδα, μια αχτίδα, ένα βήμα, ένα στίχο)
Γράφω για 'σένα κάθε μέρα στου κελιού τον τοίχο (Μια σελίδα, μια αχτίδα, ένα βήμα, ένα στίχο)

[Verse 2]
Και να 'χα κάποιον να το πω, ποιος θα πιστέψει;
Πως κάποιος σαν εμένα βρήκε τρόπο στο χρόνο να ταξιδέψει;
Σίγουρα θα 'λεγαν έχει σαλέψει
Γυμνάζεται, διαβάζει, γράφει μα δε λέει λέξη
Άνοιξε τα μάτια, τα βλέφαρα κλείσε
Το λέει ο Πλάτωνας, ο Freud, ο Cambell, ο Νίτσε
Το ζωγραφίζει ο Van Gogh, το συνθέτει ο Hans Zimmer
Να περιμένω πόσο πια στο πλανήτη της Miller;
Το έδειξαν ο Stanley Kubrick κι ο Christopher Nolan
Για να τα βρω και να τα δω και να τα ενώσω
Για έν' απώτερο σκοπό, και να σε βρω στον χωροχρόνο
Γ' αυτό έγιναν όλα
Γυρίζω πίσω, καριόλα
Διαλογίζομαι με την ανατολή, λιγοστές αχτίδες πέφτουν στο κελί
Κάθε σελίδα, κάθε βήμα, μ' ετοιμάζουνε για την αποστολή
Αστροναύτης χωρίς κράνος και στολή και συστολή, Lucy (Dance, drop, die)

[Chorus]
Το σχέδιο είναι πανέτοιμο, απ' αυτό το μπουρδέλο θα φύγω (Μια σελίδα, μια αχτίδα, ένα βήμα, ένα στίχο)
Τον χρόνο πρέπει να γυρίσω πίσω και θα το πετύχω (Μια σελίδα, μια αχτίδα, ένα βήμα, ένα στίχο)
Θέλω να σου μιλήσω, να σ' αγγίξω, να σε δω για λίγο (Μια σελίδα, μια αχτίδα, ένα βήμα, ένα στίχο)
Γράφω για 'σένα κάθε μέρα στου κελιού τον τοίχο (Μια σελίδα, μια αχτίδα, ένα βήμα, ένα στίχο)

[Post-Chorus]
ΤΙΚ ΤΑΚ
ΤΙΚ ΤΑΚ, ΤΙΚ ΤΑΚ

[Spoken outro: Astronio]
Τι θα γινόταν αν υποθετικά κάποιος κατάφερνε να ταξιδέψει
Με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή του φωτός;
Θα εμφανίζονταν κάποια παράδοξα
Γιατί θα ήταν κατά κάποιο τρόπο σαν να ταξιδεύει στο παρελθόν
Κι έτσι θα είχαμε σοβαρά προβλήματα στην έννοια της αιτιότητας
Θα ήταν, δηλαδή, σαν το αποτέλεσμα να συνέβαινε νωρίτερα από το αίτιο
Αν ένας αστροναύτης έφευγε από τη Γη ταξιδεύοντας με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός
Ένας γήινος παρατηρητής θα μπορούσε να δει ταυτόχρονα δύο εκδοχές του
Τον αστροναύτη που φεύγει με το διαστημόπλοιο για να ξεκινήσει το ταξίδι του
Και τον ίδιο ακριβώς αστροναύτη να επιστρέφει με το ίδιο διαστημόπλοιο την ίδια στιγμή