Μηχανή του Xρόνου (Mixani tou Chronou)

Τη μουσική μου έχω σαν μέσο για να ταξιδέψω, σαν τη Delorian το όχημα για να ανατρέξω
Ένα παιδί βλέπω σε γήπεδα και γειτονιές, παρέες λίγες μα πολλές βολές
Shoot. Σε κάθε sec η σκηνή αλλάζει όσο πιο έντονα το ζεις στο χρόνο και αυτό θα υπάρχει
Έτσι εγώ το ηχογραφώ, παίρνουν μορφή η γραμμές και ζωντανεύει το γραπτό, απλά ακολουθώ. Βουτάω βυθό και το κύμα με βγάζει Κυψέλη, στο πρώτο live που το mic μου είπε με θέλει. Το πρώτο στούντιο πίσω απ’τον άγιο Λουκά, τρεις είχαν μείνει ενώ ξεκινήσαμε εφτά
Πρώτα η μπάλα μου, νιώθω ακόμα πάνω τις γραμμές της. Πρώτη μπάλα μου ήταν πράσινη άσπρη Boston Celtics. Τα τσακάλια μου ήταν κάτω Μιχαλακοπούλου, με τ’αμάξι και μουσική μέχρι τη Δροσοπούλου. Μόνο hip hop βάζαμε σε flight το mode όποτε γύριζε σε fight mode πίσω Barcode. Πως μου λείπει αυτό, αράγματα ώρες με Λεκτικό κι’όταν έφυγες δεν έχασα φίλο αλλά αδελφό mado. Δεν έχασα φίλο αλλά αδελφό mado, δεν έχασα φίλο αλλά αδελφό
Rest in Peace.

Chorus:

Τα μάτια κλείνω να δω πάω όπου θέλω ή όπου επιθυμώ, σαν μηχανή του χρόνου
Αυτά που ‘χω μέσα καιρό και με έχουν φτιάξει αυτό που είμαι και ζω, υποσυνείδητο μου
Τα μάτια κλείνω να δω πάω που θέλω ή όπου επιθυμώ, το χρονικό μωρό μου
Στο χρόνο χώρο ζητώ κι’ όπου το αφήσω ας με πάει το μυαλό, σαν μηχανή του χρόνου
Η μηχανή του χρόνου, mado

Verse 2:

Πάω σε μέρη που η κάθε εμπειρία πιάνει το χέρι μου, σαν ταίρι μου την κάθε στιγμή
Σ’ όποιο λημέρι μου. Καρτέρι μου στήνουν οι εικόνες και μέσα οι γέροι μου, στήριγμα ηθικό στα λάθη το πιπέρι μου. Μικρός τσόγλανος ήμουνα ριψοκίνδυνος, Αθήνα κέντρο μπελάδες κηδεμόνων ίλιγγος. Στο ασανσέρ που συναντιόμασταν κοιταζόμασταν και δεν ήταν του Βαλάντη να αγαπιόμασταν. Μπουκάλια κάναν πτήσεις τσάρτερ,το ζούσαμε saloon party crasher, New Era και Starter. Γυρνούσε φουφού και απ’ έξω (puff puff), ξέραν’ τον ήχο ποτέ να την κάνουν (Ou Ou). Ματιά στο άπειρο, φώτα-κοινό, σκηνή-σενάριο και πίσω καμαρίνια ένα ζιζάνιο. Με εμπειρίες βιογραφικού είμαι εδώ με τη σκηνή ντιλάρω από το δημοτικό. Δεν ξέρεις παίκτη, διεκδίκησα με ρόλο κι’όχι τσέπη, στο πρώτο μου παιχνίδι καθώς πρέπει. Το 5 στη φανέλα και έτσι το όνειρο μου τρέχει και πέντε σαν τους Luniz απάνω κομμάτια έχει, η πρώτη μας δουλειά άπειροι μα είχε κέφι
Free σε κάθε γειτονιά ή στο τμήμα ρίμα να πέφτει. Αυτά κι’άλλα τόσα βιώματα που’χουν έρθει, σχημάτισαν κάθε πρωί ότι βλέπω στον καθρέφτη μου. Είναι ότι βλέπω στον καθρέφτη μου, είναι όσα βλέπω στο καθρέφτη μου
Είναι ότι βλέπω στο καθρέφτη μου, είναι όσα βλέπω στο καθρέφτη μου