Mevsimin En Serti

[Verse 1]
Uykusuz dokuz, gündüzüm gecem hokus pokus
Sonbahar körkütük penceremde uyuşmuş lotus
Negatifindeyiz yokun, varolmadık aslında hiç
Dokun ben değildim insan eti bir tutam doku

Başka bi bok değil hep yokuş, son volta son kuruş
Bu en sonuncu kurşun
Cebimde kendim için sakladığım yaşamak suskun
Ölüm cevapsız suallerde saklanırdı sonsuz
Masalları kuzgun misali

Gecenin ardı güneş değil zifir
Pek tadım yok şafak sökerken de yalnızlığımı kemirdim
Genelde monolog halindedir kafamda bi deli
Ki deli silik delillerle temas halindedir

Dünya benim semtim, mеvsimin en serti
Hem zеmin hep derdim, hep zehir hep sensin
Daimi gülümserdin, zaimisin bendin
Sahibiyim kentin bu akşam

[Nakarat]
Dünya benim semtim
Mevsimin en serti
Hem zemin hep derdim kendimle

[Verse 2]
Sonunda basit olaylar evreninde asil hatalar hatırlanan
Mezopotamya mahzenine sır taşıyan katırlarımla
Dünya kazan biz kepçe tabanlarım nasır tutmuş asırlarım
Kavga dövüş kaygılarımla

Metroda bi ses var ansızın kulaklarımda, konuşkan fısıltısıya
Vicdan ön sızısıyla, hem oğlu hem kızıyla, dünyanın bu hızıyla
Kırmızı uğultusuyla
Yutkunan gırtlağı yılların tozuyla kurum kaplamış pasıyla
Defnettiği lakin hiç defedemediği yasıyla

Yetincen azıyla, bitmeyen bi koca kış için erzak hazırla, hayatın boyunca!

Dünya benim semtim, mevsimin en serti
Kan görmek derdi, varolmak fendi
Yok başka rengi, pek yalın ve sahi
Çığlıyım kentin bu akşam

[Nakarat]
Dünya benim semtim
Mevsimin en serti
Hem zemin hep derdim kendimle