MEH

[متن آهنگ «مه» از شالو احمد]

مه ای که جهانو گرفت
دیدِ روشنی داد بهم
مه ای که همه جا بامه
حسی که نمیخواد دلت

مه ای که روز و شب نیست
مه ای که روز و شب هست
به نظر شاعرانه میاد از بیرون ولی از تو کشنده است

دیوار حاشا مهه
مرگِ داداشات مهه
رنگ خیالات مهه چون
تا زیرِ بالات مهه

من از مه شعر میسازم
فقط به گریه میبازم
بارون که میگیره آب و ابر
کلماتو بی شکل میارن

چشامو بستم و دوییدم ولی به درختا نخوردم
بعید نیست حتی توی گور ازم این ابرا نبرن
اینکه بدونی که میخوای ندونی که چیه تنهایی رپکن
تا معنی افسانه ای شدنو به این معناش نکنم

قافیه مه آلوده
بنویسش که داروته
بیدار شو و بخواب تو مه
شالو نکن به شالو فکر

بذا بیاد ببره جنگلو
یه دفتر از کلمه بیاره
تبعیدت نکنه،منطقه امنتو‌ تو دل وطنت بیاره

من حتی شک دارم ایندفعه این حس بتونه واقعا شک باشه
پس حقو میدم به قدم بعدی ای که پاهام بتونه برداره
لحظه ای که بهم فهموندی معنی تاریکی با مه فرق داره
تمامِ حق ترکام از ذهنم شده یه پیله ی بی پروانه

یادمه که ضد جاذبه ام
با اینکه خوب نی حافظه ام
با اینکه بال نمیزنم
مه روی تنمه جای پر