Mano Vel Nakonia

من هربار با تو بچه میشم عین عید هر سال
من حبسم کن بین دستات
شلیکم کن سمت ترسام
من رو دریاب، الآن که لب پرتگاهم
بلعید من رو خاطرات تو در جا
غرقم کردی توی دریا
گفتی من رو بلند کن
جون بده به من و روشن کن
گفتی نکنی من رو گمم تو
آخر پروانه توی مشتم مُرد
من رو ول نکنی ها
تنم رو به آدمک ها نسپریا
خاطرات بدمون رو نشمری ها
توی خونه خودت رو باس حبس کنی باز
الآن هر جا میرم
هی میرم توی خودم تاریکم
دیدی باهام چیکار کردی بازیگر
چرا هیچوقت نمیشه راضیت کرد
یه جوری به تار مو بندم
نمیدونم بترسم یا باید بخندم
گله داره چند وقته این آسمون از من
که نمیرسم شاید به آرزوم اصلا
گفتم با همیم خوبه، دنبال بهونه بودیم فقط تا نریم خونه
گفتم چشمات کل مسیر قلبم راهم میدونه
ولی رفتی یه شبه شدش این آدم دیوونه
چقدر بهت گفتم حرف های دلت رو بریز وسط
همه اون خاطرات خوبمون رو که نیست بس ام
هر چی تو بخوای همونه، هر چی تو میگی قبول
فقط یه خواهش، فقط میخوام یه چیزی ازت
من رو ول نکنی ها
تنم رو به آدمک ها نسپریا
خاطرات بدمون رو نشمری ها
توی خونه خودت رو باس حبس کنی باز
الآن هر جا میرم
هی میرم توی خودم تاریکم
دیدی باهام چیکار کردی بازیگر
چرا هیچوقت نمیشه راضیت کرد