Maden İşçileri

[Bölüm]
Umutsuz bir sonbahar günüydü
Çocukları uyurken çıktılar
Ereğli sokaklarına
Üzülmeze gidiyorlardı
Kır düşmüştü kemikten şakaklarına
Diverekli kazmacı Ali Çakır, ömrü kahır
Çehresi bakır, elleri nasır, yatağı hasır
Yanında tırnaklarını maden ocaklarında kazma etmiş Hakkı Kaya

Sevgili topraklarda yürüyorlar yaya
Onlara deniz kaya, yer kaya, gök kaya
Son sigaralarını bir lamba gibi yaktılar ağızlarına
Oturdular kuru yapraklı hazan ağacı altına

Etraf ıssızdı, toprak susuzdu
En dertli olanı Çaycuma'lı Ali Uslu'ydu
Giderim bende bende
Bir arzum kaldı sende
Türküsünü söylediler hep birlikte
Yürüdüler el ele
Gidiyorlardı cennet bahçelerine
Her yıl şehit düşen kömür işçilerine kavuşmak inancı içinde
Yürüdüler, yürüdüler, dilaver kömür ocağına geldiler

Hakkı dedi Ali, Satılmış dedi Hakkı, önleri toz dumandı
Etrafı karanlıktı
Sarsıldı topraklar kömür o canavar
Bağırdı kardaşım vay anam yandım

Verdiler el ele, gönüller gönüle
Sonra sarıldılar kömürün ateşine, kibrit oldular
Yok oldular, var oldular
İşçiden yana yeraltında bir dünya var
Bir dünya var, bir dünya var, bir dünya var