Λίγο Πιο Δυνατοί (Ligo Pio Dinatoi)

[Verse 1: Ελεύθερο Πνεύμα]
Ραπ, ραπ, ραπ, εργαλείο εκτόνωσης συναισθημάτων
Ο καλύτερος φίλος της αντιμετώπισης των ψυχικών νοσημάτων
Όλη την ζωή μας εδώ ακουμπήσαμε τώρα να αλλάξει είναι αργά
Ινδιάνοι των πόλεων bro, ινδιάνοι των πόλεων να 'ναι καλά
Όλο τρέχουμε για να προλάβουμε τις εποχές μη τυχόν και μας λείψουνε
Μα δώσαμε όρκο πως θα κοιταζόμαστε κάθε λεπτό που θα ανθίζουμε
Όλο τρέχουμε για να προλάβουμε αυτά που μας είπε η ζωή πως αξίζουμε
Μη τυχόν και μας λείψει η αγάπη τους κι αν αποτύχουμε μια μέρα φύγουνε
Είναι περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι μα πάντα λέγαν το ίδιο και για μένα
Για σένα και για όλους αυτούς που νιώθαν σαν τα πουλιά τα φυλακισμένα
Βράδια μεθυσμένα που είδα το ξημέρωμα πέρναγαν μπροστά απ' τα μάτια μου εικόνες
Ένα παρελθόν με χαμόγελα στην γνωριμία, στο αντίο ενοχές και συγνώμες
Τις γνώμες τους πεστους να βάλουν στον κώλο τους
Όταν κλείσουν τα φώτα να ρθεις να με βρεις αδερφέ, με κουράσαν οι ρόλοι τους
Ξέρω MCs που δεν ξέρει κανείς, δεν πάει το μυαλό σου τι φτύνει το στόμα τους
Δεν θα μου πουν ποιος ραπάρει καλά και ποιος όχι οι αριθμοί στην οθόνη τους
Μεγαλώσαμε μεσ' τη φωτιά, κρατούσαμε ο ένας τον άλλον μην πέσουμε
Στα αρχίδια μου αλήθεια άμα με συμπαθείς, αν οι φίλοι σου και αν τους αρέσουμε
Κοίτα να είσαι κοντά, θέλω παρέα να το ταξιδέψουμε
Όταν έρθει χαρά να 'μαστε έτοιμοι, να μπορέσουμε να την χωρέσουμε

[Chorus: Novel 729]
Για εμάς αυτό ποτέ δεν ήταν μόνο μουσική
Τις νύχτες που λυγίζαμε αυτή ήταν πάντα εκεί
Μας έδινε πνοή, μας έδινε φωνή
Μας έκανε να νιώθουμε λίγο πιο δυνατοί
Για εμάς αυτό ποτέ δεν ήταν μόνο μουσική
Τις νύχτες που λυγίζαμε αυτή ήταν πάντα εκεί
Μας έδινε πνοή, μας έδινε φωνή
Μας έκανε να νιώθουμε λίγο πιο δυνατοί

[Verse 2: Κοράκι]
Η νύχτα για μας ήταν μάνα, η νύχτα για μας ήταν πάντα βασίλισσα
Η πρώτη φορά που ανέπνευσα, η πρώτη φορά που τους μίλησα
Η πρώτη φορά που δεν έκανα πίσω εκεί και τους φόβους μου νίκησα
Η πρώτη φορά που σε αγκάλιασα, η πρώτη φορά που σε φίλησα
Κοιτάζω τα αστέρια, μαθαίνω πλανήτες πολύ μακριά από το εγώ μας
Εκεί που φαντάζει ασήμαντο το ότι συμβαίνει στον μικροκόσμο μας
Δεν ξέρω που πάμε όταν φεύγουμε, γιατί ερχόμαστε, ποιος ο σκοπός μας
Μα κανείς δεν θα πάρει όσα αφήσαμε, την ιστορία που χτίσαμε
Όταν χώνω για εμάς δεν θα το ακουμπάς γιατί φτύνουμε δαιμονισμένα
Τραγουδώ μεθυσμένος για σένα, με μούτρα ταλαιπωρημένα
Σε μια σκηνή που δεν δίνω αφορμή και δεν έχουν να πούνε για μένα
Ποτέ μου δεν ένιωσα ανάγκη να βγω να την δω και να γλείψω κανέναν
Αυτό είναι αγνό και μεγάλωσε εδώ με βιώματα και δυσκολίες
Μου ΄χουν λείψει αυτά τα παιδιά που τα βάζουν φωτιά σε όλες τις συναυλίες
Τότε η φωνή μου απ' την τρύπα, τραύματα πόνοι φοβίες
Τώρα από το μπαλκόνι κοιτάζω λιακάδες συνθέτοντας στιχομυθίες
Πια με χάνουν συχνά, μα το ξέρουν καλά πως σαν κέρβερος θα προστατεύω
Αυτούς που αγαπάω και λατρεύω, γιατί ζούμε μαζί το ίδιο έργο
Θέσεις απόλυτες, το μυαλό το λαιμό και το flow σακαταεύω
Στο βαγόνι τιμή μου να ανέβω και στην θάλασσα να ταξιδεύω

[Chorus: Novel 729]
Για εμάς αυτό ποτέ δεν ήταν μόνο μουσική
Τις νύχτες που λυγίζαμε αυτή ήταν πάντα εκεί
Μας έδινε πνοή, μας έδινε φωνή
Μας έκανε να νιώθουμε λίγο πιο δυνατοί
Για εμάς αυτό ποτέ δεν ήταν μόνο μουσική
Τις νύχτες που λυγίζαμε αυτή ήταν πάντα εκεί
Μας έδινε πνοή, μας έδινε φωνή
Μας έκανε να νιώθουμε λίγο πιο δυνατοί

[Verse 3: Novel 729]
Βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε με τα μυαλά μας χωμένα στα κάγκελα
Αφήσαμε πίσω τα λάθη που κάναμε μα έχουνε μείνει κατάλοιπα
Κάναμε στίχους τους δαίμονες αναζητόντας το φως στα μεσάνυχτα
Και μας ακούνε παιδιά που ταυτίζονται και αυτό δεν έχει αντάλλαγμα
Είμασταν έφηβοι και ότι και αν κάναμε δίναμε σε άλλους το φταίξιμο
Ακόμα πιστεύω πως ένα παιδί δεν ευθύνεται που 'ναι στο μπλέξιμο
Δουλεύουμε στην θεραπεία μας, να βρούμε το μη ανιχνεύσιμο
Ποτέ στο σχολείο δεν μας είπανε πως το συναίσθημα είναι πιο έξυπνο
Θέλω να μπούμε στο βαν και να φύγουμε και να χαζεύω απ' το τζάμι
Να σκέφτομαι πως για να φτάσαμε εδώ, ίσως κάτι καλά έχουμε κάνει
Δεν πάμε ποτέ με το κύμα και δεν καβαλάμε ποτέ το καλάμι
16/9 το live καζάνι, φωτιά και ντουμάνι, χιλιάδες ινδιάνοι
Μου λένε δεν κάνει καλό, που σκέφτομαι τόσο το χθες
Για μπες στο κεφάλι μου να καταλάβεις τι παίζει κι αν το 'χεις μου λες
Μου λένε πως κάνει ζημιά, στο μέλλον συνέχεια να ζω
Για πες τίποτα άλλο γιατί όσα μου είπες αλήθεια τα βλέπω και εγώ
Ότι και αν έλεγα, τότε που πέταγα, τώρα που έπεσα όλα τα ξέχασα
Μόνο αν το επέλεγα, τότε θα έφταιγα κι αφού δεν το έκανα γιατί με δείχνω;
Αυτά μου χαλάνε τον ύπνο, αυτές οι ατέλειωτες σκέψεις
Αυτά είχα να πω για να δούμε αν θέλεις ακόμα να με συμβουλέψεις

[Chorus: Novel 729]
Για εμάς αυτό ποτέ δεν ήταν μόνο μουσική
Τις νύχτες που λυγίζαμε αυτή ήταν πάντα εκεί
Μας έδινε πνοή, μας έδινε φωνή
Μας έκανε να νιώθουμε λίγο πιο δυνατοί
Για εμάς αυτό ποτέ δεν ήταν μόνο μουσική
Τις νύχτες που λυγίζαμε αυτή ήταν πάντα εκεί
Μας έδινε πνοή, μας έδινε φωνή
Μας έκανε να νιώθουμε λίγο πιο δυνατοί