Lied Van De Oudere Minnaars

Natuurlijk was er soms ook ruzie, jij hebt je koffers vaak gepakt
Vijftien jaar liefde is een illusie, ik heb ook vaak naar lucht gesnakt
En in ons kinderloze huis weet elke stoel en elke kast
Nog van de storm uit vroeger tijden
Dan gooide jij servies aan gruis, dik werd mijn tong mijn stem onvast
Jij vocht in plaats van te verleiden

Jij bent mijn vrouw, mijn zwakke sterke eindeloze vrouw
Mijn steeds toch weer opnieuw verkozen vrouw
Ik hou van jou mijn vrouw, mijn liefste

Ik ken allang jou heksenstreken, jij kent allang mijn zwarte kunst
En na betoverende weken was ik soms maanden uit jou gunst
Dan nam ik soms een andere vrouw
Je kunt toch als je eenzaam bent niet altijd op je tellen passen
Het lichaam eist zijn deel al gauw en 't vraagt van beiden veel tallent
Om oud te zijn en niet volwassen

Jij bent mijn vrouw, mijn zwakke eindeloze vrouw
Mijn steeds toch weer opnieuw verkozen vrouw
Ik hou van jou mijn vrouw, mijn liefste

Hoe ook de tijd ons komt belagen, wij blijven onze strijd bewust
Is het vor minnaars te verdragen, te leven in volmaakte rust
Natuurlijk huil jij minder gauw ontsteek ik minder gauw in drift
En hebben wij minder geheimen
Maar onze liefde werd niet lauw want liefde zonder krach of kift
En zonder strijd valt niet te rijmen

Jij bent mijn vrouw, mijn zwakke eindeloze vrouw
Mijn steeds toch weer opnieuw verkozen vrouw
Ik hou van jou mijn vrouw, mijn liefste