Kosztowałem cię, radości...

Kosztowałem cię, radości
Lecz gdzie puchar teraz gości
W którym piłem trunek świeży?
Już rozbity, w ziemi leży.

A i ciebie, gorzki smutku
Wysączałem powolutku
Lecz gdzie puchar? Szkło chwalebne
Już rozbite, niepotrzebne

Jasne słońce, serca radość
Ciemna chmura skrywa naraz
Tuła się w niej biedne, zanim
Wiatr z nią nie poleci dalej.

Jestem jak te lotne cienie
Lub cmentarne zamyślenie.
Co minione, co minione
To cmentarne, już stracone

W północ, na cmentarzu, w ciszy
Błędny ognik towarzyszy
Towarzyszy mi nad grobem
Dawnych dni, pamięci ogień.

Zaszemrało gdzieś westchnienie
To wiatr chłodny musnął ziemię
I zaszeptał poufale:
"Czy nie prościej nie żyć wcale"?