Kimseler Yok

(Verse 1)
Düşüncelerim yolunu kaybetti
Kendi düşen ağlamaz
Soldu yapraklar gönlümde
Suyun yaşam sağlamaz
Karanlığa alışkınım ezelden
Bir boş oda bir ben
Kaybetmek nedir bilmezken
Şimdi sorana diyorum ah bir bilsen
Hayatın çıkışlarına kanma
Bir de dibe düşmesi var
En zorlu zamanlarda gerçekleri görmesi var
Bir de kolay güvenme ki gücüne gitmesin
Arkandan güldüklerinde saklanmak çare değil kimseye
Nasılsa yine bir yirmi dört saat geçer peşinde korku
Kimden neden bilmiyorken zorluk
Ve huzursuzluk yordu her gün aynı sorgu kendinle
Diğer insanlar nasılda mutlular hemde bencilce
Cevabı yok telaşım hala yerli yerinde
Dostum erken toprak oldu sonum aynı belki de
Gökyüzünden seyreder dedemle tebessümle
Duyar gibiyim onları
Sorunum fazla düşünmekle

(Nakarat)
Karanlıkta kaybolup gitmeden önce
Çevreme bakınmak istedim son bir kere
Kimseler yok
Derdimiz biziz gelecek hep önümüze

(Verse 2)
Akıl vermek kolay tabii
Konuşan çok ezbere
Bana bir iyilik yap çözüm bul
Kafamın içindeki o seslere
Yoksa fena olur
Bu ilaçlar beni yavaşça öldürmekten başka bir işe yaramayan bir kaç besteye dönüştüler her gece
Elimde değil aklıma geleni söyleyen bir aksiyim
İşin fenası bunu yaparken sarhoş bile değilim
Sanırım artık önemi yok çocukken gelecek için ne dilediğimin
Zaten hafızam farkında bile değil daha dün ne yediğimin
Yaşam dediğin kısır döngü
Bize buna alışmak düştü
Ne ara bilmediğimiz yolların müptelasına dönüştük?
Güç bela görüştük aslımızla
Maskeden pay bölüştük
Pişman mısın? Olmalısın
Gerçek için dövüşmüştük
Zaman ellerimizden kaymadan önce
Öylece
Artık söylemek istediğin bir şey varsa dahi söyleme
Ne eski ben var
Ne kafamda var ettiğim sen
Tek istediğim rahat bir uyku
Sonsuza dek bölünmeden

(Nakarat)
Karanlıkta kaybolup gitmeden önce
Çevreme bakınmak istedim son bir kere
Kimseler yok
Derdimiz biziz gelecek hep önümüze