Κι Ας Μην Νικήσουμε Ποτέ, Θα Πολεμάμε Πάντα (Ki As Min Nikisoume Pote, Tha Polemame Panta)

Αλλη μια μερα αφηνω τη ζωη μου να κυλαει
Μεσα απο τις ροδες του λεωφορειου
Αλλη μια μερα το ρολοι με κυνηγαει
Και το αγχος περπαταει σε διαδρομο γυμναστηριου

Χαμενες ωρες χαμενες σκεψεις
Ολο ρωτανε που χανεσαι
Απο το σωμα σου θελεις να τρεξεις
Ειναι τοσα αυτα που αισθανεσαι

Τα ιδια και τα ιδια δεν συμβαινουν
Αλλα οι ωρες με την ιδια ματαιοδοξια φευγουν
Να λεμε την αληθεια το μισος μεγαλωνει
Κι εχω βαρεθει αυτο το μεσα να παγωνει

Αλλη μια μερα λοιπον
Οι σερβιτορες ειναι θυματα των αφεντικων
Κι οι μεταναστριες ζητανε νουροφεν κι ενα ταμπον
Απο τα κολαστηρια των γυναικειων φυλακων

Μα φωναζουν τα τερατα ακου:
Γινομαστε μαυρα πουλια
Κι ας μη νικησουμε ποτε
Θα βαζουμε παντα στη πολη φωτια

Φωνάζουν τα τέρατα άκου
Τη πολη γυρνάμε ξανά
Κι ας μη νικήσουμε ποτέ
Πάντα πολεμάμε ότι μας πονα

Μπορει η ζωη να κυλαει γοργα
Και πισω να τρεχουμε ζαντα
Μπορει απ τα μπατζακια να μη πεφτουν λεφτα
Παρα μονο κουτακια με χαπια

Μπορει να παγωνει η καρδια μας
Απο τη βια της πατριαρχιας
Και να μαστε αχαρες αδειες σκιες
Με ενα κρασι στο αβατο της πλατειας

Κ εχουμε την αναγκη να μοιραστουμε τον πονο
Κ έχουν την ανάγκη μες το μπιτ να ακούσουν πονο
Κ έχω μια ανάγκη με τον πόνο να μαλώνω
Αλλά κοίτα δεν ματωνω

Πάλι καλά
Έχουμε ο ενας την αλλη
Λίγα ψιλά και τριμμένο καπνο
Μετά απ το 8ωρο έχει αλεο

Το δισκο σου φερνω καπελο
Η πιο κακη γκαρσονα ειμαι εγω
Και δεν χαμογελάω πάρα μόνο αν θέλω
Η αν έρθουν οι φίλες να δουν ότι ζω

Σκατα στα σκατενια αφεντικά στη φτώχια
Απαντάμε με αγχολυτικα
Τα συντροφιά που έχουν ανοιχτή μια αγκαλιά
Και τη γάτα που με απορία κοιτα

Στροβιλίζομαι
Κάπου μεταξύ απόγνωσης η θλιψης
Δεν είναι αυτή ζωή ζωή σημαίνει οι εκρήξεις
Μπαλκόνια σε παραθαλάσσιες καταληψεις