Κι απόψε (Ki apopse)

Κι απόψε
Είναι ο Ακροβάτης
Ακροβάτης
Κι απόψε εδώ
Γαμημένη κατάθλιψη

Κλείνουν τα μάτια μου, κομμάτια από τις σκέψεις, κουρασμένος
Εδώ μέσα κλεισμένος στο μένος
Μέχρι να δω το τέλος, μέχρι να γαμηθεί ο ξένος
Μέχρι να διώξουμε τον πόνο από το χρέος της ψυχής, χρέωμα
Όσο κοιμάσαι το νεφέλωμα
Τα λόγια χάνονται μα οι αναμνήσεις μένουνε και δένουνε τα λυμένα
Εδώ μέχρι κι η αλήθεια μοιάζει ψέμα
Εδώ ξεχάσαν να αγαπάνε τα βλαμμένα, χαμογέλα
Και πάνω καμμένα, ψυχής κατάθεση με γράμματα από αίμα
Και μελάνι για ακόμη μια μαύρη μέρα
Μέσα στο άγχος η ζωή περνάει δύσκολα
Πεθαμένο κράτος ο ήχος αναδύεται
Παιδιά που ζούνε για να δούνε όλα όσα δε δείχνετε
Γεμάτα πάρκα με μυαλά, αγάπη που δεν κρύβεται
Καβάτζες μεσ’ τις τσάντες, μικρόφωνα που δεν κείτονται
Ο χρόνος πόνος και ο πόνος μουσική μας, μα στη σιωπή μας
Τα λόγια είναι αυτά που παίζουν ρόλο
Για μια νύχτα που χαλάσαμε τα χέρια μας στο δόλο
Και μια φτώχεια, γεννιέται και γερνάει όσο νυχτώνω
Κοίτα, ο κόσμος στην Αθήνα είναι πήχτρα
Μέσ’ τη γκίνια μου σπάω το κεφάλι να βρω το χαρακτήρα
Τα μαύρα σκηνικά στην άδεια φτήνια
Κολλάνε όπως οι βλάκες στην πλατεία (άκου μία)
Όλα ξεκινάνε κάπου και καταλήγουν στο ίδιο
Από κάπου ήρθα κι εγώ στο τέλος να ξέρεις θα φύγω
Γεμίζω με στιγμές το καζάνι και ζαλίζω υποσυνείδητα
Για να ‘χω να θυμάμαι όταν θα σκύβω το κεφάλι
Όταν θα σκύβω το κεφάλι να ‘χω κάτι να θυμάμαι μέσ’ τη ζάλη
Να ‘χω κάτι να θυμάμαι μέσ’ τη ζάλη μου
Κάθε φορά που, σκύβω το κεφάλι μου
Το συνήθισα πλέον όπως παλιά δεν θα ‘ναι τίποτα
Κρυμμένη λογική μου χάθηκες μέσ’ τον ορίζοντα
Όλα για κάτι γίνονται μη ψάχνεις την αιτία
Όλα έχουν ένα στόχο, ένα λόγο, μια πορεία
Τη δική μου την πορεία την έχω χάσει
Θα ανέβω στο ψηλό βουνό να δω ποιος θα με ψάξει
Ουτοπική ζωή, καρδιά μισή και μία πράξη
Αφήνω το χέρι μου πάλι να χαράξει ζωγραφιές
Διώξε το μαύρο και το στρες
Διώξε εμένα εάν αυτό θα είναι το παν
Για ένα χθες που ντρέπεσαι να το βαστάξεις και να πράξεις
Δεν ξέρεις τι σου λέω, τι μου λες
Αφού στο τέλος θα γελάσεις
Μια καλημέρα, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, δυο γκρίζα τριαντάφυλλα
Πρωί με δυο φιλιά και βράδυ με δύο τετράδια, κοινή λογική
Μα δε μου φτάνει η προσπάθεια
Τζόγος, αλκοόλ, τσιγάρο, μια αλυσίδα και έναν κάλυκα
Πονοκέφαλος μονίμως στο κεφάλι σαν συνήθεια
Στο μπλε το μαύρο μοιάζει ένα τίποτα
Παλέτα με δυο χρώματα, πινέλο και τα ανείπωτα
Να παίζουμε ν’ ακούμε για να βγούμε απ’ το κύκλωμα
Με μάθανε να ακολουθάω ό,τι κάνουνε οι άλλοι
Μα είναι αστείο
Γιατί κανένας δεν κατάλαβε την τρέλα που ‘χω κρυμμένη στο κεφάλι μου
Τη νιώσανε οι φίλοι γι’ αυτό σε θέλω πλάι μου
Υπηκοότητα μέσα στα πρότυπα
Το εγώ έγινε εμείς, και το εμείς οντότητα
Χαμένα πρόσωπα, άδεια χαρτιά, κενή ψυχή
Ένα τσιγάρο, αναπτήρας με φωτιά
Έλα να πάμε μία βόλτα στ’ απόμερα
Εγώ κι εσύ και για παρέα όλα τα ενδότερα
Ωμή πραγματικότητα
Με λίγη δόση φαντασίας, με λίγη δόση καύλας και μαγείας
Όλα όσα έχω να σου δώσω είναι όλα όσα έχω
Σου δίνω και το σκοινί και ας ξέρω πως θα πέσω
Σου δίνω και δυο γραπτά και στ’ αρχίδια μου αν αρέσω
Εγώ έχω πάρει απόφαση τι ψυχή θα καταθέσω
Τέρψη τροφή για τα μυαλά έχω χορτάσει
Όλα λένε είναι σαν την πεταλούδα που αλλάζει
Απ’ τ΄ άσχημο στο όμορφο μα τ’ όμορφο κοιτάζει σιωπηλό
Φοβάται ενώ μέσα του ουρλιάζει
Χαρακτηριστική μορφή η άγνοιά μου
Δεν ξέρω ούτε που βρίσκω τα γραπτά μου
Δε ξέρω ούτε που βρίσκομαι, που βρίσκεσαι καρδιά μου;
Είμαι κενός και η μαυρίλα χάλασε τα όνειρά μου
Χαρακτηριστική μορφή η άγνοιά μου
Δεν ξέρω ούτε που βρίσκω τα γραπτά μου
Δε ξέρω ούτε που βρίσκομαι, που βρίσκεσαι καρδιά μου;
Είμαι κενός και η μαυρίλα χάλασε τα όνειρά μου
Και απόψε