Khodavand Gooshamo Borid

؛[مقدمه]؛
گوش بده شوره پسر
یو یو

؛[هم خوان]؛
خداوند گوشمو برید ادب شدم خوندم و رد شدم رفت
هرچی بچگی بود تو سطلِ زباله ریختم
پُر از نفسِ رذل میکنن پشت به من
گوشا میشن تشنه به رپ من تو کارم رپ
ولی باز پس میدم درس پرت شد از دهن لفظ
کف جوابِ حرفم، الحق که نیست طرف کَس

؛[قسمت ۱]؛
آ، بریم؟
بریم
ببین من چشام بسته‌ ست ندیدم رنگِ دریا
صبر و عمری ندارم ببینم چیه فردا
پرده بردار مربی از زمینِ سرپا
اَ روحِ جاری بعدِ مرگ تو سرزمینِ سرما
از حکمتای تاریخ از اهلِ بیتِ سلمان
از خشم و اخمِ چنگیز تا اشکِ پیرِ کنعان
ببین من دست بسته زیرِ یخ من سرد تر از قطب و
جذب تر از جاذبه به سمتِ سمِ اسب به بخت تو هر ثانیه
رو تخت تو خوابِ جنگ اولِ جهانی
با مشت له میکنم صورتِ یه مردو
هممون مریضیم تو این شهر اینو درک کن
حق با اگزیته یه راهِ خروج سریع کشف کن
دیر شده فکر میکنی شدی قاطی مردم
دشمنتم خودتی اینو باور کن
که هرکی شاس‌ میخ تره میگه بیشتر بارمه
درجه اول جهلِ دوره اصن این کارمه
ببین من مطمعنم دردِ این جماعت اَ دردِ من
یه درِ سلول فاصله تا یه ملاقاته
این علاقه منو کشت که روحم تو جنونِ
من هیپ هاپم یه گره تو این دارِ مکافاته
من باور دارم که مفهوم لزومِ شعره
وگرنه حرف مفته سنگینِ بمونی ساکت
سبُک باده تو برگی زنده سبزه تو زردی
تو مُردی از درخت افتادی، پژمردی
تو دردت اینه چرا درِ دکونتو بستن
من دردم اینه هنر نیست دکونِ توئه الدنگ
هزار رنگ و لفظ و صد کاسه لیس تنبل
دورت پره که چی؟ خودتو پر کن اول ابله
مثِ ما کمه با دستِ خالی تره خورد کنه
بنی بشر بدونِ سود محاله سنگی پرت کنه
آجر چیدم رو فرهنگ، یه چی انداختم گردنِ
غولی ساختم حظ کردن دورش هم میگردن
ولی غرور که چی من میرم، تو هم میری
هنوز زوده ذوق نکن اگه بلندی دیدی
اگه جوون بمیری دیگه نمیفهمی تو پیری
که همش هیچه همش هیچ اگه درس نگیری، آ
دعای مادر ناموفقه که هر چی بهم گفت
الهی درد نبینی، برعکس شدم لِه
بدونِ سپر و زره
ولی خود ساخته شدم مرد بدونِ گِله
حسادت بی فایدست دِ بده بره
اگه بخوابم و خودکارم روی میز باشه
استفراغِ احساسِ تلخم از دهنش میپاشه
ولی بی خوابی تو خونه مهمونِ منه تو حال
من تو اتاقم بی حال، زُل زدم به طاق
میوه های کال مثل کلمات ماست چیه
درخت بدونِ کلمه زبون بدونِ میوه
مادر بدونِ بچش بشر بدونِ دیوش
تا عمری هست بیدار میمونم چشم ببینه
هیچی دیگه نمی ارزه زانو بغل بگیره
بام

؛[هم خوان]؛
خداوند گوشمو برید
طرد شدم پژمردم پیر شدم رفت
خداوند گوشمو برید
سخت شدم سنگ شدم از سبز شدم زرد
خداوند گوشمو برید
من هیچم از پیچشم در عجبم