คนไข้ (KhonKhai)

เหมือนจะไม่สบาย เป็นอะไร
แทบจะฝืนยืนไม่ไหว
แค่ได้ยินคำลาเธอเอ่ยมันมาว่าต้องไป
หัวใจไม่สบายทำยังไง
มีแค่น้ำตาที่ไหล
เกินจะยื้อเยียวยา ได้แต่มองตา
ยอมรับการตัดสินใจ

เมื่อความรักเรานั้นสุดทาง
ทั้งที่เธอเป็นเหมือนทุกอย่าง
ใจอ่อนแรงหมดสิ้นความหมาย
ตั้งแต่เธอเดินไป

และคงมีฝนโปรยปราย ตกลงมาเมื่อย่างกราย
กอดไว้เท่าไหร่ ยิ่งเปียกไปทั้งใจ
แค่เศษเพียงเสี้ยวหัวใจ อีกครึ่งของฉันหายไป
ไม่ว่าจะรักเท่าไหร่ แต่ตัวฉันนั้นรู้สึก

เหมือนจะไม่สบาย เป็นอะไร
แทบจะฝืนยืนไม่ไหว
แค่ได้ยินคำลาเธอเอ่ยมันมาว่าต้องไป
หัวใจไม่สบายทำยังไง
มีแค่น้ำตาที่ไหล
เกินจะยื้อเยียวยา ได้แต่มองตา
ยอมรับการตัดสินใจ

เมื่อไหร่เธอจะโทรกลับ ได้แต่เฝ้ามองที่โทรศัพท์
จนหลับไป อยากให้ใคร
ปลุกฉันไว้ บอกได้ไหม ว่าไม่นาน
เดี๋ยวก็คงตื่น มันก็แค่ฝันข้ามคืน
แต่แล้วในความเป็นจริงทุกคำบอกลามันยากจะรื้อฟื้น
น้อมรับทุกคำลาจาก แม้ว่าหัวใจนั้นจะไม่อยาก
ให้เธอไป หมดดวงใจ อยากกอดไว้ ที่รินไหลคือน้ำตา
แต่ค่ำจนฉันตื่น ดวงใจที่ช้ำข้ามคืน
พรุ่งนี้จะไม่มีเรากับรักเก่า ๆ ที่เธอเคยทนฝืน

รู้ว่าเธอต้องไป (อดทนแม้ช้ำทั้งใจ)
รู้ดีมันก็รู้ดีแต่ยังรับมันไม่ไหว
ร้อนรุมลึกในใจ

เหมือนจะไม่สบาย เป็นอะไร
แทบจะฝืนยืนไม่ไหว
แค่ได้ยินคำลาเธอเอ่ยมันมาว่าต้องไป
หัวใจไม่สบายทำยังไง
มีแค่น้ำตาที่ไหล
เกินจะยื้อเยียวยา ได้แต่มองตา
ยอมรับการตัดสินใจ

ไม่อาจเก็บเธอไว้ ได้แต่ข่มใจไว้ทนฝืนให้มันผ่านไป
เรื่องราวร้าย ๆ ที่สักวันมันคงคลี่คลาย
ไม่ว่าเจ็บเท่าไร อาจจะปวดเกินไป ความช้ำคงจะผ่านไป
ได้แต่หวังว่าสักวัน หัวใจคงจะหายไม่สบาย