Κάτω απ’ το Φεγγάρι (Katw ap’ to Feggari)

Ανούσια ματαιοδοξία σου η κόλαση μου
Όλα τα απωθημένα μου τα βγάζω πάνω στο χαρτί μου είπα
Όλα τα απωθημένα μου τα βγάζω στο χαρτί μου
Γι’ αυτό χαμογελάω και όταν δεν είσαι μαζί μου
Η μέρα όμορφη η νύχτα ομορφότερη
Αδύνατο να φύγω, που να πάω
Είναι απόφαση δική μου να χαθώ μέσα στις σκιές
Κι όλα τα βλέμματα που συναντάω κάτω απ’ την ακρόπολη
Καθώς μιλάμε, στιχάκια μου περνάν απ’ το μυαλό
Είναι στη φύση μου βλέπεις, να χαζεύω το κενό
Παιδί φτωχό, παιδί κάτω από τον μπλε ουρανό
Μία μπόρα αρκεί να σβήσει τον ηλιόλουστο καιρό, ναι
Τραβάω κόκκινες γραμμές χωρίς ουσία
Ο πόλεμος πυροδοτείται κι εμείς στη γωνία
Καθιστοί να περιμένουμε τη λέξη ελευθερία
Η λύση είναι επανάσταση κομμένα πια τ’ αστεία
Μέσα στο κύκλωμα όλα περνάνε γρήγορα
Οι νόμου έγιναν πόνοι και όλα μοιάζουν ανείπωτα
Οι φίλου γίναν σκύλοι και μας δώσαν για το τίποτα
Ρίχνουμε την ευθύνη σε θεία και σε προσχήματα

Διαβάζω χείλι και μιλάω με αδέσποτα
Κάτω από το φεγγάρι τη φαρέτρα μου έλυσα
Έκοψα τη γέφυρα, μ’ έφαγαν τα σχέδια
Για ένα γαμημένο αύριο, σήμερα ας πέθαινα

Εδώ η σκόνη έχει θερίσει τα μυαλά μας
Εδώ η πρέζα έχει σκοτώσει τα παιδιά μας
Κενό μέσ’ τη καρδιά μας μα πλημμύρα στα όνειρά μας
Στο τέλος τελικά έμειναν μόνο τα γραπτά μας
Χαθήκαμε μέσ’ την ομίχλη ένα βράδυ
Κι όσα αγάπησα πνιγήκαν στο σκοτάδι
Ήταν τότε που δεν είδα το σημάδι
Κι όσα αγάπησα πνιγήκαν στο σκοτάδι
Άγονη γη, που λουλούδι για συναίσθημα
Βουλιάζει ο κόσμος κι όλα μας τα έχουνε έτοιμα
Κρατήσου από το χέρι μου σε λίγο θα ‘ναι έρημα, τριγύρω
Και θα δεις πως εγώ δίπλα σου έμεινα
Από την αρχή μέχρι το τέλος σου ‘χα πει
Έκρυψα τον θυμό, η μαγεία μη χαθεί
Προσπάθησα να δώσω όσα εμένα δε μου δώσαν
Μα έχασα στο τέλος και τα χέρια μου ματώσαν
Αγνοώ τη δύναμή μου και απόψε
Νηστικός ένα χαμόγελο δώσε και μετά κόψε
Στο παγκάκι το γνωστό γράφω τις ρίμες μου
Και το φεγγάρι έρχεται και σβήνει τις σπίθες μου, πάλι

Διαβάζω χείλι και μιλάω με αδέσποτα
Κάτω από το φεγγάρι τη φαρέτρα μου έλυσα
Έκοψα τη γέφυρα, μ’ έφαγαν τα σχέδια
Για ένα γαμημένο αύριο, σήμερα ας πέθαινα

Δηλητήρια μέσα σε κοιμητήρια
Βαμμένοι τοίχοι από πόνο και μαρτύρια
Κόκκινη γη μέσ’ τα όπλα και τα μίντια
Κρύβομαι μέσα στη φωλιά, τι όμορφη μέρα σήμερα
Βραδιάζει τώρα και ο δρόμος μας νυχτώνει
Το παιδί με το καπέλο είναι ακόμα εδώ και χώνει
Μια σκιά μ’ ακολουθά απ’ το απέναντι μπαλκόνι
Γάμησε το [?] στο τέλος πεθαίνουμε μόνοι
Έχω το μπιτ να φωνάζει εδώ δίπλα
Λέει όσα οι ρίμες μου με λόγια δε τα φτάνουν
Γελάει που όλο γράφω μοναχός μου μέσ’ τη νύχτα
Δε λέει να καταλάβει πως βρίσκω όσα οι άλλοι χάνουν
Ναι, σου λέω τις χειρότερες ρίμες μου
Κι αυτό γιατί, γιατί χάθηκε στις μνήμες μου
Σβηστήκαν όλα όταν σκότωνες τις νύχτες μου
Που είχα παρέα τις μάγισσες και τους λύκους μου
Πάρε το τελευταίο τετράστιχο μωρό μου
Ίσως αύριο να χαθούμε μέσ’ τη πόλη
Ίσως αύριο να πεθάνω στο όνειρό μου
Πριν μας φάει μία σφαίρα από το γαμημένο πιστόλι

Διαβάζω χείλι και μιλάω με αδέσποτα
Μιλάω με αδέσποτα
Μιλάω με αδέσποτα
Κάτω από το φεγγάρι τη φαρέτρα μου έλυσα
Για ένα γαμημένο αύριο, σήμερα ας πέθαινα
Για ένα γαμημένο αύριο, σήμερα ας πέθαινα
Σήμερα ας πέθαινα
Σήμερα ας πέθαινα
Για ένα γαμημένο αύριο, σήμερα ας πέθαινα
Τελεία