Kalender

Verse 1 (Ados)

Içim bitti boş hayaller kurduğum için
Sesim çıkmıyor ve susuyorum bu defa için için
Ne denli günahkarım ne denli hak ettim bir hiçi
Gitmek öyle kalender bir eylem oldu bizler için

Şarapla gel bana meydan okur zalimliklerin
Unutmakla tehdit edilmekteyim
Şehrin eteklerinden kanatlanır şimdi bir infilak
Güvercin çetemle umut takibindeyim

Hudut dahilinde hayata sövmekteyim
Bu bir yakıştı üstüme sorma ütüsüz giyinirim
Dürtüsüz bilinirim bilirsin olur silinirim
Ve fakat değildir öyle ben hep ölür dirilirim

Yok olup gitmene hayranım inan şanına durdum
Şansıma vurdum bir tokat şahsıma vurgun
Kahrına dolsun kadehler aklıma yolsun
Hep yürü deyince ve gülümseyiş şeklime sonsun

Gözünün rengi bir bulut şu göğsüme dolsun
Ey neler olurdu bir düşün düşünmek onurdur
Bir garip hale düşen berduşluk sorun mu
Ve kahrolayım bir nefes senden olsa olur mu

Bir kadın bitti bir adam doğdu
Bu kadim karanlıklara evlatlık oldum
Siyaha doydum ey marazından sual olunmayan
Seni bir ömüre katıp saçlarından yoldum

Verse 2 (Saian)

Bütün dargın çiçek isimleri gibi adın
Sen yaşamak adına tek bir fotoğraf çektirmenin büyüsü kadın
Işaretledin kendini gövdeme batan yıldızlardan inip
Ötesiz son yolcu kadın öyle büyüdün göz çukurumda dinip

Bende bir yorgunluk hali yıldız sayıp umutlandığım mı
Hayatın heybesinde bir şiir olup kanıtlandığım mı
Yaşamanın da sızısını biçimsiz bulup ayıplandığım mı
Hangisi benim dengem hangisi nerede nasıl

Beklemektesin o an gerisin geri bir adım atsın
Umudun üzerinde parmak izlerin umudun adı batsın
Söylesene kaç yıldızın hilalisin
Gitmeli burdan bu kent kalabalık ben meskun mahal firarisi

Hani şu bizim sinemanın önünden geçerken
Sen eteklerini gururuna yeğ tutmuş geçerken
Şarkılar şarkı değilmiş artık senin ardınsıra
Bir tramvay senfonisi giden insan kokusu

Vakur bir seranatmış hiç çicek satmazmış çingeneler
Orospuları o yağmur ıslatmazmış sen geçerken
Dudak kıvrımında devrik bir tramvay
Insanlar gülmeleri mahcup
Sen hep o cumartesinin kırmızısı ve kauçuk
Papuçlarının küçük beyaz türküsü
Seni nereden tutup çıkarsam sen hep öbürküsün
Hani iki çift laf edersin kalbin kuş olur
Hani el tutuşları olur bir kent o zaman kent olur

Verse 3 (Ados)

Aman sen var ol filhakika var ol
Düş aklımdan yeter ki git benden aşka mal ol
Sen istersen sağ ol ister feda ol
Özümden göçerim ister isen sınırsız bir dağ ol

Elimde istişarelerden başka bir şey kalmadı
Ve sanıyorum ki bunca hata bir tek benim elimde
Kendi halime baktıkça görüyorum ki yanmadın
Ve sanıyorum ki bunca hata bir tek benim elimde

Uslanmak için yorulmak gerek diyordum hep
Kursağıma dizildi cümlelerden buket buket
Uzanıp tuttuğun her dal kırılır maalesef
Susanın kaderi makus olur çıkar göçlere

Sabretmek ezber hayattır hayat denilirse
Ama sabretmek iyicedir nedenleriyle bilirsen
Benimki saçmadır anlatsam inan gülersin
Ve bunu anlayamazsın dönüp de giden sen

Istırabımı anlatmak hiç işten değil sen otur dinle
Kimse benimle muhatap değil
Kul ahmak değil bir yerde gözünü açar
Birkaç katreyim naçar kalan benim hep sen değil

Bir yaşım daha kayıp bugün bir yanım daha zayıf fakat
Bir adım daha uzaktasın bir kadın daha yazık
Kitabım daha kalın tabii tiradım daha yalın
Ve de inadımdan sakın benim bitişim daha yakın

Gözünün rengi bir bulut şu göğsüme dolsun
Bir kadın bitti bir adam doğdu
Bu kadim karanlıklara evlatlık oldum
Seni bir ömre katıp saçlarından yoldum