Ήταν Ανάγκη (Htan Anagkh)

Κι έμεινα μόνος μου
Χρέωσε το πάλι σε μένα, το συνήθισα, έτσι κι αλλιώς δε λέει να φύγει ο κόμπος που
Πνίγει τα σωθικά μου κάθε βράδυ που κλείνομαι στην ίδια κρυψώνα
Κάθε φορά που μαυρίζει ο κόσμος σου

Τι κι αν το’χω παλέψει
Ό,τι κι αν έκανα δεν ήτανε ποτέ αρκετό να βγάλει απ΄το στόμα σου λέξη
Αν δεν το’θελες εσύ και τώρα με καρδιά μισή λειτουργώ
Κι ούτε μια σκέψη σου πια δε μπορώ να πιάσω

Και φοβάμαι μη σε χάσω, γαμώ
Τα βάζω με τον εαυτό μου που δε μπορώ ν’αγγίξω τον ουρανό
Να κλέψω όλα τ’αστέρια και να στα χαρίσω
Αντ’αυτού στέκομαι πάνω απ’το χαρτί και το ποτίζω

Μ’όσα θα’θελα κάποτε να πιστέψεις
Όσα έχω νιώσει δεν αποτυπώνονται σε λέξεις
Μα κάνω μια προσπάθεια μια στο τόσο, έτσι για το γαμώτο
Σα παιδί που κάνει χαζομάρες για να το προσέξεις

Απλά κοίτα με, δεν έχω κάτι για να με κρατάει
Ένα «ναι» θέλω και φύγαμε, τ’αφήνω όλα πίσω, σου τ’ορκίζομαι
Σε μένα, αμάξι δίχως φρένα κι όπου βγει
Θα΄χω να λέω πως κάποτε προσπαθήσαμε

Κι ας φοβηθήκαμε
Θα΄χω να λέω πως κάποτε προσπαθήσαμε
Κι ας φοβηθήκαμε
Θα'χω να λέω πως κάποτε...

Ήταν ανάγκη