Istanbul

{آلبوم «سولوجل» | متن آهنگ «استانبول» از سیجل، سپهر خلسه و هومان}

[همخوان: هومان]
خرابم استانبول هربار که میام
(هربار که میام)
خط‌های سفید رو دریای سیاه
(دریای سیاه)
بچه‌هاشم دارن هوامونو زیاد
(هوامونو زیاد)
دارم به شهرت من هرجا اعتیاد

[پل: سیجل]
امسال کجاییم؟ استانبول
ده هزار نفر، یه جا پُر
امسال کجاییم؟ استانبول
می‌خونن، حفظن، ورسامو

[قسمت یک: سیجل]
Ora Arena رسیدم توی
دخترا همه دور باتلا
این رپه، بیبی بود
بزرگ شدش، خیلی زود
بازی تو لیگ پاپ شده کار ما
رپو رسوندیم اَ نطفه تا اینجا
نپرس که چه شکلی بود
رسیدیم آخر به استیج نور
هر کیم که اول مسخره کرد
بدنش گرفته اَ تنه درد
وقتی که می کردم وطن و ترک
نمی دونستم میان از هر ور شهر
ما رو ببینن
مریضی کار رو بگیرن
موزیکی که آبو گِلی کرد
هیپ‌هاپو ملی کرد
نگاهم الان، به اون دوراست
سلامتی هر کی موند رو پاش
یکی دیگه هم سلامتی خودمون
تا کسی نمونه رو مود فالش

[همخوان: هومان]
خرابم استانبول هربار که میام
(هربار که میام)
خط‌های سفید رو دریای سیاه
(دریای سیاه)
بچه‌هاشم دارن هوامونو زیاد
(هوامونو زیاد)
دارم به شهرت من هرجا اعتیاد

[قسمت دو: سپهر خلسه]
خوشحالم استانبول هربار که میام
دوست نداره دافم هواشو زیاد
ترافیکش روی مخم نمیره
چون شلوغی سرم صدتای ایناست
پشت صحنه جلومو می‌گیره
میگه با موزیکات دارم خاطره من
ته دلم واسه‌اش نگرانم
یه وقت بگا نره اون به خاطر من
فاصله کم، بین من و شما
انگار همیشه باهم و هنو جدا
بخشیدین همه گناهامو
وقتی شاکیه سرش هنو خدا
دیگه خسته‌ام من از این کسشعرا
نیستم من اون سپی رو پوسترا
این طرفا که همه چی زشته
تنها ترسمم اَ خوشگلاست
بازم استانبول دَم دریاییم
میشه رنگ پُل توی شب عوض
فرق کردیم ماها هردومون
دیگه مثِ قبلی نی هر دفعش
الان دغدغم اینه خوب باشم
توی این شهری که مال بدترست
مود سیگار شب تو هتل
که تا نصفه وا میشه پنجره‌اش

[همخوان: هومان]
خرابم استانبول هربار که میام
(هربار که میام)
خط‌های سفید رو دریای سیاه
(دریای سیاه)
بچه‌هاشم دارن هوامونو زیاد
(هوامونو زیاد)
دارم به شهرت من هرجا اعتیاد

[پایانی: سیجل]
یه چیزیو شروع می‌کنی
چون ته خودت حسش کردی
هرچی داریو پاش می‌ذاری
یه چیز جدید میاری
چندبار می‌خوری زمین
باز پا میشی
کم‌کم می‌بینی داره جون می‌گیره
بیشتر میری براش
یهو می‌بینی چیزی که می‌خواستی شده
کارتو گرفتن، تو رو فهمیدن
با عشقی که بهت میدن، ادامه میدی
سعیت و بیشتر می‌کنی تا بهتر و بهتر شی
یه روز می‌رسه می‌بینی
از اون چیزیم که فکر می‌کردی
این بچه‌ای که به دنیا آوردی
بزرگ‌تر شده
از محال‌ترین آرزوتم رد شدی
جلوت پُر نوره، پُر آدمه
دست می‌زنن برات
جیغ می‌کشن
اونجاست که سخته خودتو گم نکنی
خودتو بهتر نبینی
فکر می‌کنی دنیا فقط و فقط مال توئه
ولی باید یادت بمونه هرچی بالاتر می‌رسی
روزی که پرت شی
سقوطت سنگین‌تره
سقوطت بی‌رحم ‌ره
جوری می‌زننت که
هیچ‌وقت فکرشم نمی‌کردی
می‌بینی یه سری آدمای دورت
که بهشون خیلیم خوبی کردی
همه‌شون، ته دل‌شون
از موفقیتت نفرت داشتن
بی‌صبرانه منتظر همچین روزی بودن
چیزی که یاد گرفتم اون روز
نباید تو هم تنفر و حس انتقام رو تو خودت بپرورونی
باید چند قدم بری عقب
از دور به خودت، به دورت نگاه کنی
شاید اونا هم تو یه چیزایی حق داشتن
وقت سرمایه‌گذاری رو خودت میشه
رو فکرت، بدنت، قلبت؛ باید باز پاشی
اما این‌دفعه یه جور دیگه
پخته‌تر، افتاده‌تر، مصمم‌تر
فاصله عشق و نفرت
به ضخامت یه صفحه‌ست
مهم اینه که تو قلبت نذاری
این صفحه عشق و ازت بگیره
نور باید همیشه بتابه
بزرگ‌ترین درسی که گرفتم این مدت
برای بیداری هیچ ساعتی کوک نیست