Iran

ای ایران شکوای نای خسته ام را بشنو
ای ایران می خوانم آوازی میانِ زرد طوفان ها
همخوانی با رعد و برگ و باد و باران ها
آواز من هر چند ایرانم غم انگیز است
با این همه از عشق از عشقِ تولبریز است
من از دماوند و سهندت قصّه می گویم
ز کوه های سربلندت قصّه می گویم
ز رودهایت اشک های غرق در خونت
ز خشمِ کرخه زاری های کاروانت
در ذهنِ من دیگه روانت بی سرسبز است
حتی کویرت نیز بی پاییز سرسبز است
دیگر چه باغ های چون بهشتِ تو
ای در خزان هم سبز بودن سرنوشتِ تو
اوجِ ستون های بلندِ تختِ جمشیدت
از سربلندی سررسانیده به خورشیدت
پروا مکن از این شکستنها که در فرجام
ایرانِ من تو کامیابی دشمنت ناکام
می دانمت اما که جای ایستادن نیست
می دانمت جای ببردا افتادن نیست
ایرانِ من ای یادگارِ یادگارانم
ای کوکبِ پیشانیِ تاریخ ایرانم

ایرانم ای سیلابِ دریاگویِ دریاجوی
از آنسوی تاریخ ره طی کرده تا این سو
جویی که از سرچشمه ی آیینه ات جاریست
خونی که از زخمِ عمیقِ سینه ات جاریست
می شوید از دل های ما هم زنگ غم ها را
همراهِ تو با خود به دریا می برد ما را
ایرانِ من ای یادگارِ یادگارانم
ای کوکبِ پیشانی تاریخ ایرانم