Η Πτώση (I Ptosi)

Αποπνικτική ατμόσφαιρα, μαύρο χρώμα στις εικόνες
Κοντεύει καλοκαίρι μα εγώ νιώθω τους χειμώνες
Μέσα στο θολό μυαλό μου όλα μοιάζουνε νεκρά
Κι αναρωτιέμαι πώς κρατάω ακόμα μάτια ανοιχτά

Μέσα στο ψέμα, μέσα στην πόλη που με γέννησε
Στην πόλη που ένα-ένα όλα τα όνειρά μου γκρέμισε
Στην πόλη που η αστυνομία πουλάει την πρέζα
Και τα αλάνια γίνονται ρουφιάνοι να μη μπούνε μέσα

Κι άμα, μέσα σου, έχει μείνει λίγη μπέσα
Αντιλαμβάνεσαι πως όλα αυτά που λέω είναι αλήθεια
Κι άμα κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις
Τότε τρέχα γιατί φαίνεται ξεκάθαρα, σε νίκησε η συνήθεια

Κι αναρωτιέμαι τελικά, κοιτάζοντας τον ουρανό
Πόση αγάπη έμεινε και γιατί είμαι ακόμα εδώ
Κλειδώνω πόρτα, στην άκρη του δωματίου περπατώ
Ανοίγω το παράθυρό μου και βουτάω στο κενό

Ε... Μη μπερδεύεσαι. Η πτώση είναι μεταφορική. Αν την εικόνα της κοινωνίας, έτσι όπως τη βλέπεις και τη βλέπω, κάποιοι τη θεωρούν πρόοδο, κι άν πιστεύουν ότι αλλάζουμε διαρκώς επίπεδα με τη μέθοδό τους, είναι καθήκον όλων μας να επιστρέψουμε εκεί που μας αξίζει... Στο έδαφος. Κι όσο για κείνους που ελπίζουν στην κυριολεκτική μας πτώση, αυτή είναι μόνο η αρχή... Έχουμε πολλά να πούμε ακόμα