Η Νεράιδα του Σκότους (I Neraida tou Skotous)

[Verse 1]
Πες μου, θυμάσαι τις νύχτες εκείνες, που για να σε ζεστάνω έκαιγα τις κουρτίνες;
"Πώς γίνεται;" με ρώταγες και απορούσες
Μα ήταν τόσο απλό, αφού με αγαπούσες
Μελετάω Λειβαδίτη πρωινά με έναν καφέ στο χέρι
Σ' αυτούς που χρωστάω ζητάω λίγο τεμπεσέρι
Μέρα με τη μέρα ο κλοιός στενεύει
Η μάνα μου ακόμα γλυκόλογα μου ζητιανεύει
Σε ένα κοπάδι ολόλευκων προβάτων είσαι το κατάμαυρο, σε μια γωνιά μονάχο
Σε μια γκαλερί με πίνακες ακριβούς, εσύ είσαι η μουτζούρα τριών χρονών παιδιού
"Είναι άσχημο να φοβάσαι τους ανθρώπους που αγαπάς", σου 'πε στο σκοτάδι μια νεράιδα
Η λόγχη από το ξίφος σου έβλαψε την καρδιά, μα τα αίματα ξεράθηκαν μέχρι τα μεσάνυχτα
Πιστεύεις στη τύχη, που καθορίζουν οι νεράιδες, μα τον κόσμο δεν αντέχεις και την σκανδάλη τράβηξες
Οι μούσες σου δεν ήρθαν στην κηδεία σου, μαλάκα
Παίζανε βιολοντσέλο με τον έτσι στην ταράτσα
Τελευταίο ταξίδι, η μελωδία στα τύμπανά σου
Χαρούμενες οι νότες σε μια πένθιμη στιγμή
Σαν να κάνουν γλέντι, παρέα με τα τέρατα σου όλες οι πουτάνες που αγαπούσες μια ζωή
Έλεγες ότι η σκυλα σου σε αγαπούσε και αυτή
Ότι την μεγάλωσες από όταν ήτανε μικρή
Μα τρεις μέρες νηστική, το πτώμα σου καραδοκεί
Και στο τέλος, το κεφάλι σου θα καταπιεί

[Chorus]
Πλησιάζω τ' ακρογιάλι κι εγώ τώρα, Μενελαε
Χωρίς ούτε εγώ να είμαι ο ναυαγός
Ούτε σωτήρας, ούτε σωτήρας
Παρά μονάχα το ναυάγιο
Πλησιάζω τ' ακρογιάλι κι εγώ τώρα, Μενελαε
Χωρίς ούτε εγώ να είμαι ο ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά μονάχα το ναυάγιο

[Verse 2]
Ανέβηκες στον Κρόνο που 'θελες από παιδί
Του 'κοψες το δαχτυλίδι και το έφερες στην γη
Στην κοπέλα που το πρόσφερες σε έστειλε στο διάολο
Δεν σκέφτηκες ότι δεν της έκανε στο δάχτυλο
Οπότε πήγες σε ενα παρτυ, ήπιες πολύ
Αγκάλιασες την φιγούρα της, κι ας φαινόταν σκοτεινή
Εξάλλου σε θυμάμαι, ήσουν παντα το παιδί που το σκοτάδι δεν φοβόσουν
Αντιθέτως σε γοήτευε, έκλεινες τα φώτα και χόρευες μαζί του πάνω σε κάθε νότα
Τα υπόλοιπα παιδιά ούρλιαζαν από φόβο μα εσύ το ερωτεύτηκες, γαμώ το
Και σιχάθηκες τα φώτα, φόρεσες παρωπίδες
Έγινες αλλεργικός στου ηλίου τις ακτίνες
Μα ήλιος μπήκε απ' το παράθυρο, δεν τον εμπόδισαν κουρτίνες
Θυμασαι που τις εκαψες; Δεν έβαλες καινούργιες
Και η σκοτεινή φιγούρα έφυγε μακριά
Ας έκαψες, να την ζεστανεις, την ξύλινή σου καρδιά
Μπορεί αυτά τα όντα να μην κρυώνουν, ποιος να ξέρει;
Την ονόμασα νεράιδα του σκότους
Και πετάχτηκα, μετά από δέκα εφιάλτες
Τότε αναγεννήθηκα απ' τις δικές μου στάχτες
Ό,τι έγινε το φανταστικά, ή μήπως το ονειρεύτηκα;
Μα την νεράιδα στα αλήθεια είδα, και την ερωτεύτηκα