Η Ιστορία θα Δείξει (I Istoria tha Deiksei)

[Verse 2: Δ.Π.Θ]
Κακομεταχειρίζομαι την ανθεκτική ύπαρξή μου
Δεν είναι κάτι το προσωπικό, απλώς με τεστάρω, μέχρι πού φτάνουν τα όρια κι η αντοχή μου
Κάτι τομάρια υποστηρίζουν πως δε με ξέρουν
Τώρα άσχετα, κάποτε γλύφαν για να κερδίζουν
Την αποδοχή μου καλύτεροι ανάμεσα στους φίλους μου αποδείχτηκαν όσοι εξαρχής ήταν θανάσιμοι εχθροί μου
Κι έμεινα πίσω για λίγο προκειμένου να με προλάβει η εποχή μου
Πήρα τον νου μου ανάποδα απ' το τέλος με απώτερο μου σκοπό να καταλήξω στην αρχή μου
Να μάθω ως εδώ ποιος είμαι, νόημα στην αινιγματική ύπαρξή μου
Κι αν βαδίσεις τα άπειρα «γιατί» μου
Στάθηκα να μαζέψω ό,τι έχει απομείνει απ' την αξιοπρέπεια και την τιμή μου
Κι απολαμβάνω κάθε μου πτώση, με λίγα λόγια απολαμβάνω την αυτοκαταστροφή μου
Δεν είμαι βασιλιάς, περήφανα θα πω «Γεννήθηκα πολεμιστής» κι είναι αιματοβαμμένο το σπαθί μου
Τα αμέτρητά μου λάθη καθοριστικά γι' αυτό που πλέον καθορίζει την αντίληψή μου
Όπλο μου είναι ο λόγος κι η φωνή μου και καλώς ή κακώς η όποια επιρροή μου
Στο υποσυνείδητο κάθε αλήτη που πορεύεται σε κοινή πορεία μαζί μου
Επιστρέφω τηρώντας τον κώδικα αυστηρά, δουλεύοντας για το φαΐ μου, έλα στην πραγματικότητα μαζί μου