Home 6ick

[Verse 1: Darkface]
ได้ลืมตา ฟ้าสาง ฉันลุกพลัน
ทุกอย่างเหมือนเดิม ไม่เพิ่มเติมจากทุกวัน
นาฬิกายังหมุน ต้องลุกจากหมอนที่หนุน
เพื่อออกตามเป้าหมายที่ท้าทายบนที่สูง
ก็อยากจะนอนคลุก ไม่อยากลุกในมุมเดิม
แต่ความรับชอบยืนข้างเตียง คอยคุมเชิง
เพราะในซึ่งทุนเดิม จึงต้องแสวงหา
เงินตราทรัพย์สินต้องพอกิน ตราบตัวมีแขนขา
เลยต้องเดินไปตามทางถึงไม่เป็นคนขีด
ความคิดบ้านคอยขีดข่วนแต่ต้องทนขีด
ต้องไม่มัวจมปลัก ต้องทนและคงหลัก
เพราะถ้าหลักไม่มั่นคง กูก็คงจะล้มหัก
อยากทิ้งทุกสิ่งสรรพ ทิ้งบ่วงที่คล้องคอ
แต่ย้อนมองที่บ้านยังมีพ่อแม่และน้องรอ
จึงไม่ออเซาะ ไม่ฉอเลาะกับโชคชะตา
แค่ปาดต้ำตาจากแก้มไปซัดกับแม่งดูสักกา

[Chorus: Art Berich]
จากบ้านมาไกล เป็นธรรมดาที่ฉันโหยหาเป็นบางเวลา
ฉันอยู่เมืองฟ้าแต่ใจเหว่ว้า อยากกลับบ้านทุกครั้งเมื่อฉันมีเวลา

[Verse 2: Darkface]
เที่ยงวันบรรจบ ไม่อาจลบความคิดถึง
คนึงคิดติดในจิตผ่านความคิดไร้ทางทิศ
มองรอบทิศทาง ทุกคนยังหมางเมิน
ฉันติดในเมืองใหญ่ที่ผู้คนช่างห่างเหิน
แววตาฉันสะท้อนความว่างเปล่า
ที่บ้านเป็นยังไง ตอนนี้อยากจะทราบข่าว
ทำได้แค่โทรกลับ คิดถึงผ่านโทรศัพท์
แล้วสลับขาเดิน เบิร์นระยะทางเพื่อไม่ให้ฝันเป็นโมฆะ
ยังโจนทะยานผ่านทุ่งหญ้าคอนกรีต
ผ่านตึกหนาเป็นผาสูงให้ได้คอยหลีก
ฝ่าฝูงชนที่หนาตา เพื่อมองหาความหมาย
ของสิ่งที่ไม่มีในตำราให้ศึกษาตาม
และท้ายสุดก็พากายกลับที่พักพิง
กลับห้องสี่เหลี่ยมที่มีแค่หมอนข้างให้พักอิง
พิงใจกับหมอน ที่นอนและพัดลม
ไร้คนข้างกายให้นอนตักตอนฉันอยากพักลง

[Chorus: Art Berich]
จากบ้านมาไกล เป็นธรรมดาที่ฉันโหยหาเป็นบางเวลา
ฉันอยู่เมืองฟ้าแต่ใจเหว่ว้า อยากกลับบ้านทุกครั้งเมื่อฉันมีเวลา

[Verse 3: Darkface]
Yo! คิดถึงมุ้งที่นอน และบรรยากาศ
ถึงบ้านกูเล็ก ไม่สวยหรูดั่งปราสาท
แต่พลบค่ำยิ่งทำใตสะอื้น ฝืนอยากกลับบ้าน
แต่ความจริงยังกลับด้าน เพราะงานยังกัดแบบจัดจ้าน
คิดถึงเสียงจักจั่นร้องสนั่นทุ่ง
คิดถึงเสียงไก่ขันแข่งสนั่นเมื่อสร่างรุ่ง
จะอยู่ที่ไหนก็จำไว้ "อย่าลืมที่ที่สร้างเรา"
เพราะมันไม่มีที่ไหนจะสุขใจเท่าบ้านเรา
มันคงไม่มี คงไม่มี คงไม่มีอีก

[Outro: Darkface]
Yeah, this song dedicated to all the guy who far from home
Keep fighting, peace out