Hezar Nokte

[ورس یک]

عروسک گردونِ این نمایش کیه؟

مغزی که سرِ جاش نیست علاجش تیره

نمیدونی چقده این شبا دلگیره

اون که زندگیش فیلمه سینما نمیره

دیگه نسبت به ادامش بی علاقه میشه

فقط میخواد نور حقیقت توو سینه اش جا بگیره

تا وقتی که این پازلِ بی حد کامل میشه

واسش مهم نیست که فیلم نداره گیشه

مثلِ یه نقطه ی سرکش از توو خطا میپره

حقیقتِ وجودی نفسو فریاد میزنه

میبینه توو کدوم نقش طرح و رنگا بیشتره

قلّه ی هنر رو از بلنداش میپَره

با چشم باز و نظم محدودشو میده شکل

میشه روحش، مسرور از رو بینشش

با غلظت کاملش سرد و گرمو میچِشه

میزنه توو رگش مرگو بعدش میشه چت

اون پاهاش رو آسفالته تق و لق نمیشه سفت

مگه اینکه بتونه با درک و فهم بهش چیره شه

خیابونی که باید، مردمک بهش ریز بشه

تا هزار نکته باریک تر از مو تووش دیده شه

ریشه سفته اگه بخوای و بدی آب بهش

جهل یه لباسه که خیلی نمیاد بهت

توو دنیای فعلی که بساطش خیلی داغه

بکَن بندازش دور شاید بشی عاقل

[ورس دو]

روحم میزنه بیرون از اتاقِ جسمم

خیالی نیست یه روزی میبینه مرگو با لذت

حتی اگه لایِ این زباله ها مچاله بشم

برمیگردم از اول میسازم قلبو عاشق تر

میخوام پیاده مسیرو دوباره برم

جای اینکه تووی ذهنم بازم شکو راه بدم

هر وقتی که میشینه غبار به پلکَم

مینویسم از خدا و از مراوده ام

باهاش، درست همون وقتا که روزا مثل قبلن

درست همون وقتا که توو حادثه غرقم

با همه ی شاها بستم رو آس دلم شرط

شاشم رو ارزونی داشتم به تاج ستمگرا

پس گوش بده نیستش توو کارم اصلاً مرگ

حتی یه سپاه باشین به تعداد ابلها

باس این خزون تخمی بشه واسه من بهار

که اگه نشد اسممو آدم نذار

خودمو به تک تک ثانیه ها باختم

حس انتقام توو خونم جاریه تا آخر

هزار نکته از مو باریک تر هم با من

این وجود وحشی رو قافیه ها ساختن

نور باقی مونده روی تنم چه نموره

پس کور خوندی اگه فکر کنی که هدفِ من پوله

از این کار، ساخته میشم از هیپ هاپ

چون خود آگاهی درست همون بهشتِ مذکوره