Hercai Menekşesi (2. Bölüm)

[Verse]
Adımların ikametgahıma uzaklarda
Cennetin uzvuna öyle sahte tuzaklar var
Ve şimdi bi kadın fezada uzanmakta
Zayi hala her sureti o sanmakta

Hissiyatıdır makyajı sütlüdür kahvesi
Söyle cennetin gökyüzüdemi turkuaz mavisi
Var mı orda saçlarını tarattığın biri ha
Burda her şey bıraktığın gibi

Yenilgisine selam veren bir komutan gibi
Bunu tek kılıçla kurşunlarla savaşanlar bilir
Sonsuz bir esarete alışanlar değil
Kirpiğinde özgürlüğe kavuşanlar bilir

Bana bu savaşın kazandırdığı sen
Bir barış vaktinde hiç gitmemliydin
Bana sonsuzluğu vaad eden sen
Bir efkar sigarası gibi bitmemeliydin

Neyse uzak göründüyse
Hercailer sonsuza solmaya gönüllüyse
Şimdi koca adam olmuştur bir çocuk
Ebediyen toprak olan bi sureti sevip büyüdüyse

Neyse günahını affedecek tanrı
Senin cehennemi söndürecek bir gücün vardı
Yokluğun tabiat ikramı
Kimse duymaz hicranına benim duyduğum iftiharı

Kalan yanılgılar bir köşede müdana bir adam
Vaveyla kopartırım fırtınardan
Ben sana mülhem bir sanatkarım
Artık korkmuyorum ufkumu saran bu karanlıktan

Zaman derin duygularımı gelip istimlak etmesin
Mütemadiyen bir istirahattesin
Sonun başlangıcında bir nefes fazla al ki
Sonun geldiğinde bu gönül seni bir nefes daha bir misafir eylesin

Zor izahın böylesi nedir savaştıkların
Güven pazarında çoktur benim tezgah açtıklarım
Çalar bir köşede meftah şarkıların
Rakı devrilmiş masalardan kalan efkar artıkları

Çöker sema karanlıkları ben yok olmuşluğu
Bilirim riyakar ellerde kaybolmuşlupu
Yaran kabuklanır beyhude dert hoşluğu
Vardır o çehrende yatıp diplere vurmuşluğum
Tırnaklarının ucunda nemli bir slim monte carlo olsun
Dudağında chivas sarhoşluğu