Happillness

Βράδια σαν σημερα που δεν μπορώ να βρω μία γωνιά στο κρεβάτι που να μαι χωρά να με ησυχάσει πως αλήθεια δεν τρέχει κάτι τα νεύρα μου γίνονται δάκρυα τρέχουν βροχή από τα μάτια και αφού δεν παίρνεις από λόγια άκου αυτό το κομμάτι και..

Μπορεί απλά να τα παρασκεφτομαι,το κάνω συχνά και το ξέρουμε ,νιώθουμε γιατί το θέλουμε άρα γουστάρουμε το να υποφέρουμε,τι θέλω ο μαλακας και δενομαι,σήμερα είσαι μακριά μου,μόνο η σιωπή είναι κοντά μου και σου χω πει τη σιχαίνομαι και όσο εννοώ το σαγαπώ που σου λέω κάθε βράδυ ,περισσότερο ανησυχώ πως κάτι θα ρθει να σε πάρει,τι είναι χειρότερο πες μου; Από το να πιστεύεις πως δεν έχεις μάθει,ούτε στο ελάχιστο τα άτομα που χεις βαφτίσει από μόνος σου αγάπη
Δεν νιώθω καλά όχι πως θα αλλάξουνε και πολλά,το ξέρεις δεν είμαι καλός στο να κρύβομαι άρα θα στα πω ωμά ,δεν είμαι σαν όλους τους τύπους ,που ξέρεις ή θέλεις τριγύρω σου εντάξει; Κάθε σου λέξη και πράξη πληγώνει όλο και πιο βαθιά , βυθισμένος μέσα στην ανασφάλεια και αν λίγο μαζί σου ξεχάστηκα , νευριάζω όταν φέρεσαι άσχημα γιατί δεν είσαι έτσι στα αλήθεια ,την μια βλέπω εσένα την άλλη κάποια που να μάθω δε θέλω,μην τολμήσεις να μπεις στο κεφάλι μου τώρα στο ορκίζομαι είναι μπουρδελο

Έλα και πες μου,τι γίνεται ,γιατί το κακο παρααγίνεται,θέλω απλά να μου πεις το πώς νιώθεις εσυ,όχι οι άλλοι τι είπανε,θέλω απλά να σαι ο εαυτός σου ,να σαι αυτή που ερωτεύτηκα και εγώ σου πα θα με δικός σου,η πρώτη φορά που δεν εφυγα, θυμάμαι την κάθε στιγμή,τον πρώτο καφέ ,το πρώτο φιλί,τη ψυχική -μαχη που εδωσα με τον εαυτό μου είχα τρελαθεί,θυμάμαι τη νύχτα στο mall,τη φράση που είπα μα εσύ δεν την άκουσες,για το αύριο ανυπομονώ και το μέσα μου στο κλάμα πλανταξε,γιατί στο τούνελ που ήμουν για χρόνια επιτέλους βρέθηκε φως και ξέρεις πως ακριβώς να με κρατάς για να νιώθω ασφαλής και λίγο πιο πολύ τυχερός,δε ξέρω πως το καταφέρνεις αυτο,μα δεν με πειράζει αρκεί να μη μου το στερήσει ποτέ ο καιρός

Μα ακόμα και τώρα πληγωνομαι,τα βράδια αποδυναμώνομαι,δεν έχω αντοχές για τα πάντα , συγγνώμη αν απομονώνομαι,δεν θέλω να βλέπω,δε θέλω να ακούω,δε θέλω να ξέρω τι γίνεται ,κάθε λεπτο που περνά σαγαπώ περισσότερο τόσο διαλύομαι, υπερβολικός,απαισιόδοξος, το κλάμα απόψε μονόδρομος,τα χέρια μου έχουν πονέσει ,ο τοίχος μου απόψε κακομοιρος,η σκέψη μου φευγει σε μέρη που μου είχαν πει κάποτε να αποφεύγω, συγγνώμη θα πω με ένα βλέμμα κενό ενώ προσπαθώ να υπεκφευγω

Τους τέσσερις τοίχους σιχαθηκα,δε με χωράνε πια ούτε για πλακα,θέλω να πάρω ένα φίλο να βγούμε για να ξεχαστω από τα πάντα,να πιούμε να βρούμε φιλοσοφιες για το πως όλα είναι στο μυαλό μου και πως είμαι ο μόνος που εμποδίζω να φανεί το χαμόγελο μου