Gri

Bi' apartman arası boşlukta hüznüm
Gelen geçen yok kırıklar hep bi' büsbütün
Kaldım ortada, ruhum orta yerden küskün
Beton duvarlarla çevrili küçük bi' mülkün

Düşmek hiç acı vermezdi halbuki beni
Koruyan şiirler uydurma olduğunu söyledi
Hata yaptım, hatadan dönmem zamanlı
Onlardan değilsen eğer bakışlar hep taraflı

Gri binalar ortasında ellerim cebimde
Parçalanır göğüs kafesim her bir nefeste
Yankılanır kulağımda verilen sözler
İhanet edilen değil edenler özler

Şiirler yazdım, kazandım henüz sekizde
Başlamıştım o günler yazmaya en derinde
Kahraman oldum, her bir derde bi' de koştum
Düştüğümde kaldırmadı hiçbir dostum

Yoktu bi' yol gösteren, yanlış yola girdim
Çıkmaz sokaklar oldu, sokak oldu ritmim
Yolun en başından en sonuna tektim
Gözlerimi yeraltından gökyüzüne diktim

Şimdilerde gri bu şehrim rengim değil, bilirim
Hayal de hedef de menzil bir, değil mi?
Onlara istediklerini vermek hiçbir şekilde içten değil
Tanrı sözlerini tutmadı değil mi?

Kağıtlar ve sokak köpekleri, tek dostum
Anlatırdım dinlerlerdi onlara tek borcum
Şehrimin manzarasında biz kaybolduk
Tüten dumanlarla yıldızlara dokundum

Hayli vakit geçmiş oldu beton duvarlar ve lanet
En dibinden gökyüzüne çıkmayı bi' hayal et
Duvarlarımda gizli ruh emen bi' hayalet
İşler bilincime gizlice bi' cinayet