Golhaye Pooneh

صدای خش خش برگای خزونی
توی گوشم ناله می کرد
آسمون بغضش رو
تو پرده ابرای سیاهش
پاره می کرد
رعد و برق نگاه شهر رو
با صداش خواب زده می کرد
زمین از این همه
سنگینی بار به روی شونه ش
گله می کرد

همچنان پای پیاده
فارغ از صدای خشم آسمونی
بیخیال از ناله ها و گله های
برگهای زرد خزونی

جاده های بی کسی رو
گم کی ردم آروم آروم
تن غربت رو می شستم
زیر قطره های بارون

من به یاد عطر بارون زده
گل های پونه
می کشیدم پای خستمو تو جاده
به هوای بوی خونه
وقتی که صدای خونه
من رو تا آخر جاده می کشونه
این سراب تو جاده
که چشمامو می پوشونه

صدای خش خش برگای خزونی
توی گوشم ناله می کرد
آسمون بغضش رو
تو پرده ابرای سیاهش
پاره می کرد
رعد و برق نگاه شهر رو
با صداش خواب زده می کرد
زمین از این همه
سنگینی بار به روی شونه ش
گله می کرد

همچنان پای پیاده
فارغ از صدای خشم آسمونی
بیخیال از ناله ها و گله های
برگهای زرد خزونی

جاده های بی کسی رو
گم کی ردم آروم آروم
تن غربت رو می شستم
زیر قطره های بارون

من به یاد عطر بارون زده
گل های پونه
می کشیدم پای خستمو تو جاده
به هوای بوی خونه
وقتی که صدای خونه
من رو تا آخر جاده می کشونه
این سراب تو جاده
که چشمامو می پوشونه