Γιατί Δε Θυμώνεις; (Giati De Thimoneis?)

[Verse 1: Yoda Priest]
Όσα είχα μέσα μου σ' τα 'δωσα, πρώτα τα άσχημα
Για να δω αν αντέχεις
Έπειτα λέξεις σε ήχους που μπάλωσα
Πες ότι μάλωσα όλους τους δαίμονες που έχεις
Άκου το, γράφω τον θάνατο που έχω επιλέξει
Πάνω στο πιάνο που μου 'χες χορέψει
Πιάνω το αστέρι που είχες γυρέψει
Και σ' το δίνω στο χέρι
Δεν ξέρω πού αλλού να στραφώ
Απ' το τανγκό μέχρι τον υπηρέτη σε ψάχνω
«Δεν υπάρχουν λάθη στη τέχνη» φωνάζω
Και γράφω πως ήμουνα λάθος εγώ
Πού να 'σαι τώρα, γαμώτο;
Πως κάποια σελίδα μου σ' έπνιξε νιώθω
Πως οι κραυγές των ματιών σου δεν πιάσανε τόπο
Αφού δε σ' άκουσα και πήρα δρόμο
Κι όλο κάτι ανώτερο νιώθω μας σπρώχνει
Μα είμαστε άνθρωποι ακόμη
Εγώ τουλάχιστον, για 'σένα δεν ξέρω, αγάπη μου
Νιώθω πως κάτι με διώχνει
Νιώθω πως όλοι είναι μόνοι τους, όλοι τους θέλουνε κάτι από 'μας
Και τους το έχω δώσει σε ραπ και πεζά
Μα σε έχω κρύψει καλά, άμα σε βρούνε, συγγνώμη
Γιατί δε θυμώνεις;

[Chorus: Marseaux]
Γιατί δε θυμώνεις; Γιατί είσαι ψυχρή ολοένα μαζί μου σαν να κρυώνεις;
Γιατί δεν ξεσπάς; Γιατί δε μου σπας το κεφάλι, γαμώτο;
Γιατί μ' αγαπάς με δύναμη τόση;
Γιατί δε θυμώνεις; (Γιατί δε θυμώνεις; Γιατί δε θυμώνεις; Γιατί δε θυμώνεις;)

[Verse 2: Solmeister]
Είπα να ξαναγράψω για 'σένα, αλλά δεν μπορώ και νιώθω ανάγκη να βρω
Εκείνα τα λάθη που δε με παίρνει να ξανακάνω για να εμπνευστώ
Σ' ευχαριστώ κατά μία έννοια που είσαι ακόμα εδώ με τούτον τον τρόπο
Κι ας νιώθω σαν να 'χω κρύψει ένα πτώμα κάτω απ' το κρεβάτι καιρό
Γιατί η ανάμνηση είναι βουβή
Κι ακόμα κι αν μοιάζετε, δεν είναι εσύ
Εκείνη μ' ανέχεται, δε με μισεί
Κι ας συμπεριφέρομαι άθλια και στα τετράστιχα δεν έχω υπομονή
Ίσως ηρέμησα κάπως μ' αυτή
Με ξεπερνάει σε αναισθησία, δεν έχει καρδιά, εγώ έχω μισή
Τη παρακαλώ κάθε τόσο να πει
Εκείνα τα λόγια που τόσο πληγώνουνε, εκείνα που κάποτε είπες εσύ
Κι ύστερα δεν ξαναμίλησες πάλι
Και την προκαλώ κάθε τόσο να πει ότι δε θέλει να με ξαναδεί
Γιατί μου έλειψε τόσο η φωνή σου και με τραυμάτισε η σιωπή
Στρίψε, λοιπόν, στην πληγή το μαχαίρι ν' αγγίξω το χέρι πάνω στη λαβή
Ζω τη στιγμή σε επανάληψη εκεί που μου 'πες πως τίποτα πια δε μας μένει
Δεν είχες θυμό, ήσουνα σίγουρη κι ήσουνα ψύχραιμη σαν πεθαμένη
Ενώ ψυχραιμία εγώ δεν ξέρω τι σημαίνει, το αίμα μου αγγίζω και είναι καυτό
Γιατί δε θυμώνεις;

[Verse 3: Yoda Priest]
Μου θυμίζεις τη μάνα μου
Στα μεγαλύτερα λάθη μου δεν μου 'πε τίποτα
Με κοίταξε ήρεμα και με τιμώρησε με τη σιωπή της
Ενώ την οργή της ξέρει πως γύρευα
Δεν το περίμενα, αλλά μου λείπουνε τα ουρλιαχτά σου, στάσου
Μη μ' εγκαταλείπεις μονάχο με τη ησυχία μου γιατί φοβάμαι τις σκέψεις που θα 'ρθουν
Γιατί μ' αρρωσταίνεις; Έπειτα γιατί μ' ανασταίνεις;
Ασ' το κοράκι να πάρει ό,τι θέλει, κανείς δεν πεθαίνει στ' αλήθεια, μωρό μου
Δώσ' μου έναν λόγο να σε κάνω αθάνατη στο επόμενο γραπτό μου
Αλλά μη σωπαίνεις, γιατί δε μου μένει κάτι άλλο να δώσω εκτός απ' τον πραγματικό εαυτό μου
Κι η τέχνη μου, ξέρεις, θέλει να κρύψει τον δημιουργό της, ή έτσι νομίζω
Γι' αυτό χτύπα με, φίλα με, πριν με σταυρώσει στο ξύλο
Φώναξε «Όλα σ' εσένα τα ρίχνω!»
Διώξε με, κόψε με μήπως
Και δεν καταλάβουν τι κρύβω
Κάνε ό,τι θες, αλλά σε παρακαλώ, θύμωσε λίγο

[Chorus: Marseaux]
Γιατί δε θυμώνεις; Γιατί είσαι ψυχρή ολοένα μαζί μου σαν να κρυώνεις;
Γιατί δεν ξεσπάς; Γιατί δε μου σπας το κεφάλι, γαμώτο;
Γιατί μ' αγαπάς με δύναμη τόση;
Γιατί δε θυμώνεις; (Γιατί δε θυμώνεις; Γιατί δε θυμώνεις; Γιατί δε θυμώνεις;)

[Outro: Solmeister, Alexander Gradsky]
Γιατί δε θυμώνεις; Γιατί; Γιατί είσαι ψυχρή ολοένα μαζί μου σαν να κρυώνεις; Γιατί;
Γιατί δεν ξεσπάς; Γιατί δε μου σπας το κεφάλι, γαμώτο;
Γιατί μ' αγαπάς με δύναμη τόση;
Γιατί δε θυμώνεις; Γιατί δε θυμώνεις;
Γιατί δε θυμώνεις; Γιατί δε θυμώνεις; Γιατί δε θυμώνεις;
Знакомый стук не потревожит