Φτηνά Τσιγάρα (Ftina Tsigara)

[Intro: Ρένος Χαραλαμπίδης]
Θα 'θελα τόσο πολύ να σ' εντυπωσιάσω
Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη. Σα μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν' αρχίσω. Ούτε που πρόλαβα να σου πω τη μοναδική μου ιδιότητα. Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου. Στιγμές

[Verse]
Μεγάλε, ακούς, την πέτυχα την Τρίτη
Κι ήταν λες και συγκρούστηκα μ' έναν κομήτη
Γράφω ερωτικά, σαν το Μονόγραμμα του Ελύτη
Θα σου κόψω τα χέρια αν μου αγγίξεις τη Νεφερτίτη
Είμαι χωμένος μες στη λήθη
Έχεις δύο μάτια σπάνια και πράσινα που δεν αντέχω να κοιτάω, τα ονομάζω κρυπτονίτη
Σ' αυτό το ταξίδι σε έχω δίπλα συγκυβερνήτη
Σαγηνεύομαι απ' τις δικές σου μυρωδιές
Είναι ακριβές, όχι φθηνές σαν τα τσιγάρα που καπνίζω
Τέτοιες μοναδικές βραδιές
Δε ζούμε δέκα ζωές
Γι' αυτό μαζί σου συλλέγω στιγμές
Δε με νοιάζει τι θα πεις, μονάχα μίλα μου
Κι υπόσχομαι μπροστά σου πως θα σπάσω τη βιτρίνα μου
Είσαι τόσο σημαντική που 'σαι ξανά μέσα στους στίχους μου
Είσαι πολύ, γι' αυτό σε θέλω δίπλα μου
Όταν με αφαιρώ, έχω χώρο να σε χωρέσω
Όταν ακροβατώ, κόψ' το σχοινί για να πέσω
Όταν δημιουργώ, μη μ' ενοχλείς για να συνθέσω
Κι όταν σ' ερωτευτώ, μείνε ακίνητη, θέλω να σε χαζέψω
Ποιον από εμάς θα καταστρέψω;
Έχω δυο επιλογές, το όπλο σε ποιον θα στρέψω;
Κανένα δίλημμα, ξέρω ποιον θα εκτελέσω, με το χέρι στη σκανδάλη Εμένα θα σημαδέψω
Μα ήταν άσφαιρο, ήταν μια δοκιμασία
Που μ' έβαλες εσύ για να τεστάρεις την αγάπη μου
Κι αντί να μείνεις, έφυγες
Κι έμεινε μόνο η ιστορία
Να μου υπενθυμίζει πόσο λάθος είν' τα λάθη μου
Όταν ήμουνα μικρός
Είχα μυαλό πάνω από τα σύννεφα
Δε νιώθω μίσος, μα μισώ
Μα δε λυγίζω στα χτυπήματα
Βλέπεις περνάει ο καιρός
Μείνε δίπλα μου να σου γράφω ποιήματα
Άμα αγγίξετε τη μούσα μου
Θα σας θρηνήσουνε σα θύματα
Σε χαζεύω τόση ώρα και δεν άκουσα τ' είπες
Κολλάω το χρόνο και ακινητοποιώ αυτές τις νύχτες
Σαν ηγέτης της ομάδας παίρνω πάνω μου τις ήττες
Κι είμαι έτοιμος να σου αφιερώσω όλες τις νίκες
Στους άδειους δρόμους, στην Αθήνα
Πλάι-πλάι, τη βλέπω να γελάει
Μέσα στα μάτια με κοιτάει
Και κάπως έτσι νιώθω άτρωτος, όσο αυτή ρωτάει
Αν θα πήγαινα να της φέρω μια πέτρα απ' το φεγγάρι
Το δικό μου όνειρο για απόψε είσαι εσύ
Κι άμα γίνεις εφιάλτης μου, χαλάλι κι όπου βγει
Έτσι κι αλλιώς οι εφιάλτες μου κάνουνε καλό
Γιατί με ξυπνάνε όταν ονειροπολώ
Σου δίνω και μου δίνεις το καλύτερο δώρο
Μου δίνεις και σου δίνω χρόνο
Χάνομαι στο χωροχρόνο
Αν γράφω ό,τι αισθάνομαι, δεν το βουλώνω
Στέκεσαι δίπλα μου και να ξέρεις καμαρώνω
Είσαι ένα κλειστό παντζούρι
Κι εγώ ο αέρας που το ανοίγει
Με πιάνουν ρίγη
Να μπω στο booth επείγει
Με το νήμα που στα χέρια της μονάχα ξετυλίγει
Κι άμα φύγει, να θυμάται, ότι δεν ήτανε λίγη
Κι έχω ανάγκη μπροστά σου
Την περσόνα μου να σπάσω σα γυαλί
Όπως έσπασα καταλάθος την μπύρα πριν την αυγή
Είσαι η νεράιδα του σκότους
Πριν τελειώσω το τετράμπαρο
Απλά δωσ' μου ένα... άμα σου βγει

[Outro: Ρένος Χαραλαμπίδης, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους]
Κι ένιωσα ότι αυτή η πέτρα, έπρεπε να έρθει στη γη
Πώς θα χωρίσουμε;
Όπως συναντηθήκαμε. Κι όσο για την πέτρα, ξέρω και θα τη φέρω. Για να στη χαρίσω!