ฝน (Rain)

[Chorus]
และในทุกๆ เช้าที่ฉันตื่น
บางทีมันก็ท้อ มันเหนื่อยล้า เหตุใดช้า
รู้สึกไม่เหมือนเหมือนใครใครคนอื่น
ไม่คิดไม่เอาไม่อยากจะตามหา ไม่เลยไม่เคยจะไขว่คว้า
เมื่อได้พบความจริงในบางอย่าง
บางทีมันก็ร้าย บางทีมันดันกระจายเป็นสุขล้น
รู้สึกยิ่งฝันยิ่งไกลยิ่งตามห่าง
บางทีก็เป็นฟ้า บางทีละลายกลับกลายไปเป็นฝน

[Verse 1]
Yeah! It's the beautiful morning, feel the birth performing
While the moon is slow, dawning sunlight, yeah, ignoring
พอพลิกหน้าไปกระทบกับแสงอาทิตย์ที่แถมเหงื่อถ่าย
และคิดว่าทำไมพบวิถีชีวิตที่แสนเบื่อหน่าย
เลยลุกขึ้น รีบอาบน้ำแปรงฟันสระผม
สลัดไอ้ความขี้คร้านเพื่อสู้กับฝันที่สะสม
ล้างคราบไคลและล้างความคิดที่หมักหมม
ก่อนปลอบร่างกายบอบช้ำไปด้วยอาหารด้วยขนม
ได้เวลาพร้อมเตรียมออกไปลุยเผชิญโลก
ซุ่มซ้อมด้วยฝักไฝ่เพื่อเหยียบไปยุ่ย ไปเดินโยก
อยู่ในเมืองใหญ่ที่เคยเข้าใจว่าเจริญโคตร
ซักวันเค้าคงประสาและนึกอิจฉาที่ฉันเมินโชค
ยังเดินต่อ เพราะคำว่าครอบครัวในจิตวิญญาณ
เข้าข้างตัวเองว่าเรื่องร้ายๆ แค่ผ่านมาชิมลาง
สติขาดผึงเมื่อเห็นคนถือขันสถิตอยู่ริมทาง
เลยเริ่มเห็นสิ่งวิจิตร แล้วย้อนไปคิด พินิจในนิมมาน

[Chorus]
และในทุกๆ เช้าที่ฉันตื่น
บางทีมันก็ท้อ มันเหนื่อยล้า เหตุใดช้า
รู้สึกไม่เหมือนเหมือนใครใครคนอื่น
ไม่คิดไม่เอาไม่อยากจะตามหา ไม่เลยไม่เคยจะไขว่คว้า
เมื่อได้พบความจริงในบางอย่าง
บางทีมันก็ร้าย บางทีมันดันกระจายเป็นสุขล้น
รู้สึกยิ่งฝันยิ่งไกลยิ่งตามห่าง
บางทีก็เป็นฟ้า บางทีละลายกลับกลายไปเป็นฝน

[Verse 2]
ยิ่งคิดยิ่งคุ้นๆ ยิ่งคลุ้มคลั่งยิ่งเลยเถิด
หนึ่งคือการกลับกลาย สองคือความฉายที่เคยเฉิด
สามคือรอวันตายให้ดับสลาย ให้ระเหยเหิด
และสิ่งที่ไม่คาดฝันทั้งสามสิ่งนั้นพลันเกยเกิด
ต้องใช้ปัญญาเพื่อยั้ง ไม่ยอมเป็นห่วงโซ่
บ้างกระแทกกระทั้นไม่รับไม่ฟังไม่ห่วงโง่
บ้างก็ดื้อและรั้นบ้างอื้อบ้างทำเป็นอวดโอ้
บ้างใช้สีขาวในผม ในเครา ในหนวดโต้
โบราณว่ามีแค่ปลาที่ตายแล้วที่หยุดนิ่ง
แต่ฉันว่าหาใช่แค่คนพ่ายแพ้ที่หยุดวิ่ง
ฉันยอมให้ชื่อไม่รุ่ง ถึงแม้ตัวฉันจะหลุดริ่ง
ดีกว่าว่ายไปตามกระแสสักพักหลุดแหก็ขุดชิ่ง
ตัวเกือบตายลงไปก็ช่าง ทั้งที่พวกแม่งไม่เห็นสน
จินตนาการลึกล้ำแต่กลับไม่เห็นผล
หยิบจับอากาศที่ไม่เป็นแห่งไม่เป็นหน
เมฆเอยขอถามเจ้าหน่อยว่าจะกลายเป็นฟ้าหรือเป็นฝน

[Chorus]
และในทุกๆ เช้าที่ฉันตื่น
บางทีมันก็ท้อ มันเหนื่อยล้า เหตุใดช้า
รู้สึกไม่เหมือนเหมือนใครใครคนอื่น
ไม่คิดไม่เอาไม่อยากจะตามหา ไม่เลยไม่เคยจะไขว่คว้า
เมื่อได้พบความจริงในบางอย่าง
บางทีมันก็ร้าย บางทีมันดันกระจายเป็นสุขล้น
รู้สึกยิ่งฝันยิ่งไกลยิ่งตามห่าง
บางทีก็เป็นฟ้า บางทีละลายกลับกลายไปเป็นฝน

[Verse 3]
มีบทความเป็นล้านหมายให้เราได้อ่านได้ค้นคว้า
จดจ้องในตัวหนังสือเพียงเพื่อให้ผ่านให้พ้นล้า
ภูเขาแม่น้ำ กี่ลูกกี่สาย รอเจ้าให้ทายให้ล้มท้า
จนกว่าดวงตาจะเบิกกลวง ทะลวงสู้ด่านที่พ้นฟ้า
ขุ่นเคืองข้างในความคิดตอนเนี้ยฉันทำอะไรอยู่
เป้าหมายข้างในหัวใจสิ่งใดที่นำฉันไปสู่
ไม่รู้ปัจจัยภายนอกอันใดที่ทำให้หดและใจหู่
จิตข้าเอ๋ยเจ้าจงสดับจงหันหลังกลับเพื่อไปกู่

[Chorus]
และในทุกๆ เช้าที่ฉันตื่น
บางทีมันก็ท้อ มันเหนื่อยล้า เหตุใดช้า
รู้สึกไม่เหมือนเหมือนใครใครคนอื่น
ไม่คิดไม่เอาไม่อยากจะตามหา ไม่เลยไม่เคยจะไขว่คว้า
เมื่อได้พบความจริงในบางอย่าง
บางทีมันก็ร้าย บางทีมันดันกระจายเป็นสุขล้น
รู้สึกยิ่งฝันยิ่งไกลยิ่งตามห่าง
บางทีก็เป็นฟ้า บางทีละลายกลับกลายไปเป็นฝน